“TINAWAG AKO NG MISTER KO NA ‘WALA KANG NARATING’ SA HARAP NG LAHAT — PERO HINDI NIYA ALAM, AKO ANG TAONG LUMABAN SA LIHIM PARA ILIGTAS ANG BUHAY NIYA.”
Ako si Liza Mercado, 36 anyos. Isang simpleng babae, housewife, tahimik, hindi pala-post, hindi pala-sagot. Sa loob ng labindalawang taon ng kasal namin ni Carlo, sanay na akong mabaliwala. Sanay na akong tawaging mahina. Sanay na akong ikumpara sa ibang babae. Sa mata ng lahat, wala akong ambag. Wala akong pangarap. Wala akong silbi.
Silang lahat, iisa ang tingin sa akin: “Asawang walang kwenta.”
Pero walang nakakaalam ng buhay ko sa gabi.
ANG ARAW NA PINAHIYA NIYA AKO SA HARAP NG LAHAT
Anniversary ng kumpanya niya. Maraming tao. Maraming mayayaman. Magaganda ang suot. Ako? Simpleng bestida. Tahimik. Nakaupo lang sa tabi niya. May nagtanong sa kanya:
“Masuwerte ka sa asawa mo ah?”
At doon siya tumawa. Malakas. Walang hiya.
“Hindi. Wala ‘yan. Palamuti lang sa bahay.”
Tahimik ang mundo ko. Tumawa ang ibang tao. Pinilit kong ngumiti. Pero sa loob-loob ko, may isang lihim na kailanman hindi niya nalaman.
ANG BIYERNO NA NAGBAGO SA LAHAT
Umuwi siya ng gabi, lasing. Galit.
“Wala ka talagang silbi!” sigaw niya.
“Kung wala ako, wala ka!”
Tahimik lang ako. Umiyak lang sa kwarto.
Pero sa totoo lang… kapag umaalis siya gabi-gabi para sa “trabaho,” umaalis din ako.
Hindi niya alam.
ANG BUHAY KONG HINDI NIYA KILALA
Nagtatrabaho ako bilang volunteer nurse sa isang charity clinic. Walang bayad. Walang pangalan. Walang nakakaalam. Doon ko ginagastos ang perang tinatabi ko. Doon ko inaalagaan ang mga taong walang wala. Doon ko ninang ang mga batang wala nang ina. Doon ko ginawang tahimik na misyon ang pagiging tao.
At isang gabi… doon ko siya nakita.
ANG KATOTOHANANG HALOS PUMATAY SA AKIN
Inihatid siya ng ambulance. Si Carlo. Nasa stretcher. Walang malay. May sugat. May lagnat. Aksidente sa daan habang nagmamaneho ng lasing.
Nanginginig ang kamay ko habang tinutulungan ko siya.
Hindi niya alam na ako ‘yon.
Naka-mask ako. Naka-cap. Naka-uniform.
Ako ang naglinis ng sugat niya.
Ako ang nagbantay sa kanya buong gabi.
Ako ang nagdasal na mabuhay siya.
ANG GABING NAGISING SIYA
Binuksan niya ang mata. Mahina. Pagod.
“Salamat…” bulong niya sa maskara ko.
Hindi ako sumagot. Lumabas ako sa kwarto. Umiyak gamit ang tuwalya.
Kinabukasan, dinala siya sa private hospital. Bumalik siya sa normal na buhay. At bumalik din sa pagiging malamig sa akin.
Parang walang nangyari.
Pero dumating ang araw na… nalaman niya.
ANG ARAW NA NABUKSAN ANG KATOTOHANAN
Isang reporter ang pumunta sa bahay.
“Ma’am Liza? Kayo po pala ang volunteer nurse na nagligtas sa buhay ng isang executive ilang buwan na ang nakaraan? Gusto sana naming ikuwento ang kabutihan ninyo…”
Nakita ko mukha ni Carlo.
Nanlaki ang mata niya.
Naupo siya sa sofa.
Hindi makapagsalita.
“Ako…?” bulong niya.
“Oo,” sagot ko. “Ako.”
ANG SANDALING NABASAG SIYANG TULUYAN
Lumuhod siya sa sahig.
Umiyak.
“Naging masama ako sa’yo…”
“Naging bulag…”
“Nagingabang…”
Tahimik lang ako.
“Sana… kaya mo pa akong patawarin…”
Tumingin ako sa kanya. Hindi galit. Hindi saya. Pagod na pag-ibig.
“Hindi kita iniligtas para pasalamatan mo ako. Ginawa ko ‘yon… dahil mahal pa rin kita noon.”
At doon siya umiyak nang parang bata.
EPILOGO
Hindi naging perpekto ang buhay namin.
Pero mula noon… hindi na niya ako tinawag na walang kwenta.
At ako?
Natuto na rin akong mahalin ang sarili ko.
ARAL
Hindi lahat ng tahimik ay mahina.
At hindi lahat ng minamaliit… walang ginagawa.
Minsan, ang taong tinatapakan mo… siya pa ang magiging anghel ng buhay mo.
