“TINAWAAN NILA AKO SA HARAP NG HUKOM — PERO HINDI NILA ALAM, AKO ANG TAONG SISIRA SA BUONG KASINUNGALINGAN NILA.”
ANG ARAW NA DAPAT AKO ANG NAHIYA — PERO SILA ANG NABULGAR
Ako si Eliza, 27 anyos.
Isang simpleng babae.
Walang apelyidong sikat.
Walang pera.
Walang koneksyon.
Pero may dala akong isang bagay na hindi nila inaasahan:
KATOTOHANAN.
ANG KASONG AKALA NILA MADALI LANG
Nasa loob kami ng courtroom.
Tahimik.
Malamig.
Mabigat ang hangin.
Ako ang inaakusahan:
“Magnanakaw.”
“Sinungaling.”
“Maninira ng pamilya.”
Sila?
Mayayaman.
Maayos ang buhok.
Magagara ang damit.
Yung babae naka-pula.
Yung lalaki naka-suit.
At buong lakas silang tumatawa.
Hindi patago.
Hindi mahina.
Harap-harapan.
ANG HUKOM NA WALANG ALAM SA LIKOD NG NGITI NILA
Bawal ang gulo.
Bawal ang sigawan.
Pero pinagtatawanan nila ako kahit nandoon ang hukom.
Ang babae sa pula…
lumapit.
Tumingin sa tiyan ko.
At mahinang sinabi:
“Wala ka namang maipapakita.”
At tumawa siya.
Ang lalaki sa suit…
tumawa rin.
At ang mga tao sa likod…
sumunod.
ANG LIHIM NA DALA KO SA LOOB NG PITAKA
Hindi ako sumagot.
Hindi ako umiyak.
Hinawakan ko lang ang maliit kong bag.
Sa loob nito…
may dokumento.
May larawan.
May recorder.
May USB.
Pero…
wala pang nakakaalam.
ANG SANDALING NAGBAGO ANG HANGIN SA LOOB NG HUKUMAN
“Proceed.”
Iyan ang sinabi ng hukom.
Tumayo ako.
Mabagal.
Tahimik.
At lumapit ako sa harapan.
ANG UNANG KATOTOHANANG BINITAW KO
Tumingin ako diretso sa babae.
At sinabi ko:
“Hindi ko kailanman sinira ang pamilya mo.”
Tahimik.
Tumingin ako sa lalaki.
“Hindi ako nanira.”
“Ako ang iniwan.”
Bumigat ang hangin.
ANG IKALAWANG KATOTOHANAN NA NAGPAKILALA NG TOTOONG MGA HALIMAW
Inabot ko ang USB sa hukom.
Tumigil lahat.
Ipinasok sa computer.
At doon lumabas…
mga voice recording.
ANG MGA BUMULONG NA HINDI NILA INAKALA MARIRINIG NG LAHAT
Boses ng lalaki:
“Gawin mo na lang.
Sabihin mong siya ang may kasalanan.”
Boses ng babae:
“Sira na siya.
Wala siyang laban satin.”
Tahimik ang buong courtroom.
ANG MGA MUKHA NILA NA UNTI-UNTING NAWALA ANG KULAY
Yung tawa nila?
Nawala.
Yung ngiti nila?
Nanginginig.
Yung yabang?
Tahimik.
ANG HULING BARIL NG KATOTOHANAN
Inilabas ko ang huling dokumento.
Papel ng DNA test.
Inabot ko sa hukom.
At sinabi ko:
“Hindi niyo lang ako sinira.”
“Sinira niyo pati ang anak ko.”
At doon ko inabot ang papel na nagsasabing:
ANG PINAGTATAWANAN NILANG BATA — AY ANAK NILA.
ANG SANDALING NAWALAN NG TAWA ANG BUONG SILID
Walang sumigaw.
Walang umiyak.
Walang gumalaw.
Isang katahimikan ang pumasok.
Parang bangketaong puno ng multo.
EPILOGO — ANG BABAENG TINAWAAN, PERO HINDI NATALO
Hindi ako nagsaya.
Hindi ako gumanti.
Lumabas lang ako ng hukuman.
Tahimik.
Matatag.
At sa likod ko…
naiwan sila.
Wasak.
Tahimik.
Walang ngiti.
ARAL NG ISTORYA
Huwag mong pagtawanan ang babaeng tahimik.
Dahil baka…
hawak niya na ang truth
na sisira sa buong mundo mo.
