SA PANIBAGONG KASAL KO—ANG BABAENG MINAHAL KO NOON AT ANAK NAMIN ANG DUMATING, AT ANG MGA SALITA NILA ANG NAGPATULO NG DUGO SA LOOB NG PUSO KO
Ako si Carlos, 37 taong gulang.
Ngayong araw, ikakasal ako… uli.
Oo — pangalawang beses ko na ito.
At walang kahit sino ang nakakaalam kung ano ang tunay na kuwento sa likod ng unang kasal ko.
Nakasuot ako ng itim na coat, malinis, mahal, perpekto.
Nakahanda na ang entourage, pari, bisita —
lahat nakangiti, lahat nakatingin sa bagong bride ko: si Andrea, 28 taong gulang, maganda, kind, walang sala.
Sa gilid ng dambana, nakatayo siya, may ngiti ng pag-ibig.
Pero sa puso ko — may anino pa rin ng kahapon.
ANG UNANG KASAL, ANG UNANG PAMILYA
Bago si Andrea, may nauna na sa buhay ko: si Eliza.
Siya ang una kong asawa.
At ang bunga namin: si Belle, anak naming babae, ngayong 9 taong gulang.
Pero ang relasyon namin ni Eliza ay nabitak.
Hindi dahil wala ng pagmamahal, kundi dahil ako mismo ang tumakbo.
Umay ako sa kahirapan, sa away, sa bigat ng responsibilidad.
Nabaliw ako sa panaginip bago ko masustansya ang katotohanan.
Iniwan ko sila —
at sinisi ko ang sarili ko araw-araw pagkatapos.
ANG ARAW NG PANGALAWANG KASAL
Nasa gitna na ng misa.
Pari:
“Mayroon bang sino mang tututol sa kasal na ito?”
Tahimik ang lahat.
Hanggang…
Tumuk-tok ang pinto ng simbahan.
At lahat napalingon.
Pumasok siya…
Ang dating asawa ko — si Eliza.
Kasunod niya, ang anak ko — si Belle.
Mukha silang pagod.
Mukha silang lumayo-layo nang walang sapatos bago makaabot dito.
Si Andrea, ang bride ko, natigilan.
Si Mama ko, naluha.
Ako? Nanigas…
ANG SUGAT NG SALITA
Lumapit si Eliza.
Hindi siya sumigaw, hindi gumawa ng eksena.
Tumayo lang siya sa gitna ng simbahan at nagsabi:
“Carlos, hindi ako nandito para pigilan ka.
Kasi matagal mo na kaming iniwan.”
Pinakitakita niya si Belle:
“Pero anak mo ‘to. At hinihiling lang niya isang bagay:
kahit may bago ka na… huwag mo sana kaming kalimutan.”
Nag-angat tingin si Belle, may hawak stuffed toy:
“Papa… mami nag-iyak lagi tuwing birthday ko.
Sabi niya hindi mo na kami mahal.
Pero ako po… mahal pa rin kita.”
Nalusaw ako.
Nasira ako.
Dahil ako ang dahilan kung bakit nasira sila.
ANG MGA TINIG NG PAGPAPATAWAD
Umiyak si Andrea.
Lumapit sa kanila.
At sa harap ng lahat, hinawakan niya ang kamay ni Belle.
“Belle… pwede ba kitang yakapin?”
Belle tumango, nanginginig.
Andrea yumakap sa anak ko.
At sinabi kay Eliza:
“Hindi ko kayang palitan ang lugar mong ina sa buhay nila.
Pero kung okay lang sa inyo… dito sa puso ko, lagi kayong may puwang.”
Sabay lumapit siya sa akin:
“Carlos… hindi ako magpapakasal sa taong hindi pa handang akayin ang nakaraan kasama niya.”
At umalis siya — hindi galit, kundi puno ng luha at dignidad.
ANG PAG-ANTAM
Hindi natuloy ang kasal ko.
Hindi dahil wala na akong mahal kay Andrea —
pero dahil hindi ko mahal ang sarili ko kung pipiliin ko ang bagong buhay, habang ang unang pamilya ko naghihingalo sa sugat na ako mismo ang nagbukas.
Dinala ko si Eliza at Belle palabas ng simbahan.
Humawak ako sa kamay nila.
Nangako ako na ngayong araw —
maging apaing tatay akong huli man, at magpasilakbo man ako sa pag-ibig muling nahulog —
hindi ko sila tatalikuran ulit.
ARAL NG KWENTO
Hindi sa altar nasusukat ang lalim ng isang lalaki —
nasusukat ito kung paano niya hinaharap ang maling landas na iniwan niya.
May mga kasal na dapat magtuloy.
Pero may mga puso — na kailangang unahin buuhin bago itayo ang tahanan ulit.
