SA GABI NG KASAL NAMIN, LANGO SA ALAK ANG BIYENAN KONG LALAKI—AT NANG MALI SIYANG PUMASOK SA SILID NAMING MAG-ASAWA, NAABUTAN ITO NG ASAWA KO… AT ANG SUMUNOD, HALOS IKAWALA KO NG BUHAY.
Ako si Mia, bagong kasal, bagong saya, bagong pangarap. Ang lahat ay perpekto dapat—ang ilaw, ang musika, ang halakhak ng mga bisita. Pagkatapos ng reception, umakyat ako sa kwarto upang magpalit ng damit, pagod ngunit masaya.
Habang inaayos ko ang tali ng gown, bigla kong narinig ang pinto na bumukas nang hindi ko pa nasasara ang lock. Paglingon ko, si Tito Ramon—ang ama ni Evan—nakatayo sa pinto, pulang-pula ang mukha, lasing na lasing.
Pasuray-suray siyang pumasok, isinara ang pinto, at ngumisi. “Mia… ang ganda-ganda mo ngayong gabi…” Nabigla ako, napaatras.
“Tito, mali ho itong kwarto,” mahina kong sabi habang nanginginig ang kamay ko. Pero lumapit siya, nilalapitan ako ng hakbang na hindi pantay. Amoy alak, amoy pawis, at amoy panganib.
Inabot niya ang braso ko. “Halika dito… wag ka nang mahiya. Manugang na kita, ‘di ba?” Sinubukan kong kumawala, pero mas malakas siya.
“Tito, wag po! Umalis kayo!” sigaw ko, pero lalo niya akong hinawakan nang mahigpit.
Sa sobrang takot, napasigaw ako nang malakas.
BANG! Biglang bumukas nang malakas ang pinto. Si Evan. Nakita niya kaming dalawa—si Tito Ramon nakahawak sa braso ko, ako nanginginig na parang bata.
“MIA? PAPA?!” Ang sigaw ni Evan ay parang kidlat. Lumapit siya at hinila ang ama niya palayo.
“ANONG GINAGAWA MO SA ASAWA KO?!” sigaw niya habang nanginginig ang kamao niya.
“Teka anak… lasing lang ako… hindi ko alam—” Pero bago pa matapos ni Tito ang salita—
Isang malakas na suntok ang dumiretso sa panga ng ama niya. Bumagsak si Tito Ramon sa sahig, duguan ang labi, hindi makatingin sa amin.
“Tang ina mo, Papa,” bulalas ni Evan, halos hindi ma-control ang galit. “Hindi mo ito dapat ginagawa—lalo na sa asawa ko!”
Hinawakan niya ang kamay ko, tiningnan ang marka ng mahigpit na pagkakahawak ni Tito.
“Mia… may ginawa ba siya sa’yo?” tanong niyang puno ng takot at guilt.
Umiyak ako. “Evan… pumasok siya… hindi ko alam… lasing siya…”
Niyakap niya ako nang mahigpit, parang takot siyang mawala ako. “Hindi ka na niya mahahawakan ulit. Hindi habang buhay pa ako.”
Huminga si Evan nang malalim at humarap sa ama niyang nakaupo sa sahig, nanginginig ang mga tuhod.
“Papa, lumayo ka muna sa amin. Hindi ka pwedeng lumapit kay Mia hangga’t hindi ka nagbabago.”
Si Tito Ramon, hindi makatingin, hindi makapagsalita. Halos tumulo ang luha niya, pero huli na ang lahat.
Dinala ako ni Evan palabas ng kwarto, dahan-dahang isinara ang pinto, at sa hallway pa lang, yumakap na siya sa akin. “Mia… I’m so sorry. Hindi ko akalaing magagawa niya ‘yon.”
Umiling ako. “Hindi mo kasalanan. Walang kasalanan ang anak sa kasalanan ng magulang.”
At sa gabing iyon, sa dapat sana’y gabi ng pagmamahalan, doon namin napatunayan: minsan, ang karibal ng pag-ibig ay hindi ibang tao—kundi taong dapat sana’y protektor.
💔 MORAL LESSON:
Ang tunay na asawa ay hindi lang nagmamahal—kundi nagtatanggol. Kahit kanino. Kahit sa sariling dugo.
