SA GABI NG KANILANG KASAL, BIGLANG INIHAGIS NG BIYENAN ANG BAG NA MAY ₱56M SA HARAP KO — AT MAY KINANG NG TAKOT SA MATA NIYA NANG SABIHIN NIYA: “KUNG GUSTO MONG MABUHAY… TUMAKBO KA. NGAYON DIN.”
Hindi ko makakalimutan ang amoy ng bulaklak, ang ilaw ng chandeliers, ang musika ng violin, at ang saya ng mga bisitang nagsasayaw—pero ang gabing iyon, sa halip na maging simula ng masayang buhay may-asawa, naging simula ng isang bangungot na hindi ko kailanman inasahan.
Ako si Ella, 24 taong gulang, bagong kasal kay Aiden, isang lalaking matalino, maamo, at parang perpekto sa paningin ng lahat.
Pero sa loob ng marangyang pamilya nila, may isang lihim na halos hindi ko nahawakan—
ang kanyang amang si Don Severino, kilalang negosyante, mabagsik, at may kapangyarihang takot pang banggitin ng mga tao sa bayan.
Sa loob ng reception hall, habang abala ang lahat sa pagkuha ng larawan at pag-inom ng champagne, lumapit sa akin si Don Severino.
Tahimik.
Mabigat ang hinga.
At sa unang pagkakataon, may nakita akong hindi ko pa nakikita sa kanyang mga mata—
takot.
Hinawakan niya ang braso ko, at sa sobrang higpit, halos masaktan ako.
“Ella… sundan mo ako. Huwag kang titingin kaninuman. Bilis!”
Napilitan akong sumunod.
Dinala niya ako sa likod ng hall, malapit sa emergency exit kung saan walang tao.
Doon, bigla niyang inihagis ang isang malaking bag sa sahig.
Pagbukas ko—
bundok ng pera.
Mga bungkos ng libo-libong cash.
At sa ibabaw—resibo, dokumento, gold bars—halos hindi ko na mahinga sa takot.
“Ella…” bulong niya, nanginginig ang tinig, “may ₱56 million diyan. Dalhin mo ‘yan. Kung gusto mong mabuhay… tumakbo ka. NGAYON DIN.”
Nanigas ako.
“H-ha? Don Severino… bakit po? Ano—”
Hinawakan niya ang pisngi ko, hindi bilang lambing, kundi bilang desperadong babala.
“Hindi mo kilala ang anak ko.”
Nanginig ako.
“Aiden? Hindi po ba siya—”
“Hindi mo kilala kung sino siya kapag wala na siya sa harap ng publiko.”
Tumulo ang luha sa mata ng matandang lalaking ito na akala ko’y bato.
“Ella, makinig ka. Pinatakas ko ang unang asawa niya. Pinatakas ko rin ang pangalawa. Pero ang pangatlo… hindi ako umabot.”
Nanlamig ang buong katawan ko.
“Ano pong ibig n’yong sabihin?”
“Ang pamilya namin… hindi malinis,” patuloy niya. “Pero ang anak kong si Aiden… hindi mo kailanman dapat mapangasawa.”
Humigpit ang hawak niya sa balikat ko.
“Kung hindi ka lalayo ngayong gabi… wala ka nang bukas.”
Tila tumigil ang mundo.
Ang ingay mula sa loob—tawa, kanta, halakhak—ay tila naglaho.
At sa bawat tibok ng puso ko, naramdaman kong may malaking panganib na hindi ko pa nauunawaan.
“Aiden is not who you think he is,” sabi ni Don Severino.
“Hindi ko na kayo kayang protektahan. Hindi ko na kaya pigilan siya. Kaya please… please, anak… tumakbo ka.”
Noong sandaling iyon, biglang bumukas ang pinto sa dulo ng hallway.
Si Aiden.
Nakatayo.
Nakangiti.
Malamig ang tingin.
“Dad… what are you doing with my wife?”
Tumayo si Don Severino, parang sinabunutan ng hangin.
“A-Aiden… anak, nagpapaliwanag lang ako—”
Ngumiti si Aiden, iyon bang ngiti ng taong hindi mo mabasa.
“At bakit may dalang pera si Ella?”
Napatras ako.
Hindi ko alam kung saan ako tatakbo.
Pero alam kong may tama si Don Severino—may kakaiba sa tingin ng asawa ko.
Lumapit si Aiden sa amin.
Tahimik.
Mabagal.
Nakakatakot.
“Dad,” bulong niya, “ilang babae pa ang tutulungan mong tumakas bago ka tumigil?”
Nanginginig na umubo si Don Severino.
“Aiden, anak… tama na. Huwag mo—”
Pero bago pa siya matapos—
bigla siyang hinila ni Aiden sa kwelyo at itinulak sa pader.
Malakas.
Galit.
Para akong binuhusan ng yelo mula ulo hanggang paa.
“Ella,” bulong niya, sabay lingon sa akin, “come here.”
Hindi ako makagalaw.
Parang may kadena sa paa ko.
“COME HERE.”
Tumulo ang luha ko.
Hindi ko alam kung asawa ko pa ba ang kaharap ko, o isang demonyong hindi ko kailanman inakalang papakasalan ko.
Biglang tinulak ni Don Severino si Aiden palayo at sumigaw:
“TAKBO, ELLA! NGAYON DIN!”
At doon…
tumakbo ako.
Hindi ko alam saan.
Hindi ko alam paano.
Ang alam ko lang—
kung lilingon ako, mamamatay ako.
Nagawa kong makalabas sa emergency exit, lumabas sa kalsada, at sumakay ng unang taxi na nakita ko.
Humagulgol ako habang sinasabi sa drayber:
“Kuya… kahit saan… dalhin mo ako… basta malayo.”
Sa salamin, nakita ko si Aiden na lumabas mula sa likod ng venue.
Nakatingin diretso sa akin.
Hindi tumatakbo.
Nakangiti lang.
Isang ngiting hindi ko malilimutan:
ngiting nangakong hahanapin niya ako.
Hindi ko alam kung anong klaseng buhay ang papasukin ko.
Pero alam ko isang bagay—
ang taong pinakasalan ko ay hindi ang lalaking iniibig ko.
At nagsisimula pa lang ang impiyerno.
💔 MORAL LESSON:
Minsan, ang taong inaakala mong magliligtas sa’yo—siya pala ang magiging pinakamalaking panganib sa buhay mo.
At ang tunay na pagmamahal minsan ay hindi nagmumula sa asawa—kundi sa taong handang isugal ang lahat para iligtas ka.
