“SA EDAD NA 70, SA WAKAS AY PINAKASALAN NIYA ANG BATANG BABAE NA MINAHAL NIYA NANG LIHIM SA LOOB NG MARAMING TAON – NGUNIT SA GABI NG KANILANG KASAL, NANG MALUMANAY NIYANG HINUBAD ANG KANYANG GOWN, ANG KATOTOHANANG NAKATAGO SA ILALIM AY NAG-IWAN SA KANYA NG PAGYANGIG AT BINAGO ANG KANILANG BUHAY MAGPAKAILANMAN.”
Sa edad na animnapu’t lima, naniniwala si Julian na nakasulat na ang kanyang kuwento. Ang kanyang asawa ng apat na dekada ay pumanaw limang taon na ang nakararaan, na nag-iwan ng katahimikan sa kanyang buhay.
Isang araw, binisita niya ang kanyang matalik na kaibigang si Mariano. Doon niya nakita ang anak nitong si Liana, isang dalagang puno ng sigla at kabutihan. Hindi inaasahan ni Julian na magkakaroon siya ng damdaming kakaiba — isang init na madalang na niyang maramdaman.
Sa paglipas ng panahon, lumalim ang ugnayan nila. Ngunit tumutol si Mariano — natatakot sa sasabihin ng mundo.
Naghanap sila ng paraan upang manatiling magkasama, at matapos ang mga pagsubok, nagwagi ang pag-ibig. Sa edad na 70, pinakasalan ni Julian ang babaeng minahal niya nang lihim sa loob ng maraming taon — si Liana.
Ngunit sa gabing iyon, nang alisin ni Julian ang gown ni Liana… isang lihim ang lumitaw: ang mga peklat na naiwan mula sa malaking sunog noong kabataan ni Liana — ang dahilan ng hiya at takot na ikinubli niya sa mundo.
Niyakap ni Julian ang kanyang mga sugat, hinalikan ang bawat peklat, at sinabi:
“Hindi kita iiwan. Ang mga marka mo ay patunay na nabuhay ka.”
Kinabukasan, hinarap nila si Mariano. Nang makita niya ang buong katotohanan, dito lamang niya naunawaan na mali ang pagitago niya sa kanyang anak. At sa wakas, tinanggap niya ang pagmamahalan nila.
Mula noon, tinigilan na ni Liana ang pagtatago. Ang mga peklat niya ay naging simbolo ng kanyang lakas. At si Julian? Siya ang naging tahanan na hindi niya kailanman natagpuan noon.
At tuwing anibersaryo nila, paulit-ulit niyang ibinubulong:
“Hindi mo kailangang maging perpekto para mahalin. Ikaw lang… sapat ka na.”
