SA ARAW NG AKING KASAL, ANG PINAKAUNANG SAYAW KO AY HINDI SA ASAWA KO—KUNDI SA TAONG HINDI KAILANMAN UMIWAN SA AKIN
Ako si Isabella Navarro, 27 taong gulang.
Sa araw na iyon, nakasuot ako ng puting bestida—
simbolo ng bagong simula.
Ngunit bago pa man ako maging asawa,
ako muna ay naging anak.
ANG AMA NA AKING KASAYAW
Habang tumutugtog ang banayad na musika sa gitna ng reception,
lumapit sa akin ang tatay ko—
si Mang Roberto.
Simple lang ang suot niya.
May mga guhit na ng panahon ang mukha.
Ngunit ang mga mata niya…
punô ng pagmamahal.
“Pwede ba kitang makasayaw, anak?”
mahina niyang tanong.
Tumango ako,
kahit nanginginig na ang dibdib ko.
ANG MGA TAONG NAKAKALIMOT SA KANYA
Maraming bisita ang nandoon—
mga kamag-anak, kaibigan, at mayayaman.
Pero kakaunti ang nakakaalam ng kwento ng tatay ko.
Hindi siya negosyante.
Hindi siya doktor.
Hindi siya mayaman.
Isa lang siyang karpintero.
ANG MGA TAON NG TAHIMIK NA SAKRIPISYO
Noong bata pa ako,
maaga siyang umaalis para magtrabaho.
Gabi na kung umuwi.
Madalas siyang umuuwi na may sugat sa kamay,
may bahid ng pawis at alikabok.
“Para sa’yo ‘yan, anak,”
lagi niyang sinasabi kapag may bagong notebook ako.
Hindi siya umattend ng PTA dahil may trabaho.
Hindi siya pumunta sa field trip dahil walang pamasahe.
Pero tuwing gabi—
siya ang nagbabantay sa akin kapag may lagnat ako.
ANG INA NA MAAGANG NAWALA
Maaga kong nawala si Nanay.
At simula noon,
si Tatay na ang naging lahat sa akin.
Ama.
Ina.
Kaibigan.
At minsan…
tahimik na bayani.
ANG SANDALING HINDI KO MAKAKALIMUTAN
Habang umiikot kami sa gitna ng bulwagan,
pabulong niyang sinabi:
“Pasensya na kung hindi kita nabigyan ng marangyang buhay.”
Napahinto ako.
“Tay…
ikaw ang dahilan kung bakit ako narito ngayon.”
Hindi ko napigilan ang luha ko.
ANG PALAKPAKAN NG LAHAT
Tahimik ang mga bisita.
May umiiyak.
May napapangiti.
May napapaluha.
Hindi dahil maganda ang sayaw—
kundi dahil totoo ang pagmamahal.
ANG HULING BULONG NG ISANG AMA
Bago matapos ang kanta,
hinawakan niya ang kamay ko at sinabi:
“Masaya na ako, anak.
Kahit dito na lang ako sa gilid ng buhay mo—
basta alam kong masaya ka.”
Doon ako tuluyang bumigay.
EPILOGO
Ngayon, may sarili na akong pamilya.
Pero tuwing may mahalagang okasyon—
una kong hinahanap ang tatay ko.
Dahil bago ako naging asawa,
ako muna ay naging anak ng isang amang hindi kailanman sumuko.
ARAL NG ISTORYA
Hindi lahat ng bayani ay may palakpak.
Ang iba, tahimik lang—
nasa likod ng entablado,
pero hawak ang buong pangarap mo.
