‘PANGIT,’ ‘KAKAIBA,’ ‘HINDI BAGAY’ daw.
PERO PAGKATAPOS NG KASAL, DOON NAMIN NALAMAN ANG SEKRETONG HINDI KAYA NG SINUMANG UNAWAIN…
ANG LALAKING IYON ANG PINAKA-MAHAL NA TAO SA AMING BUHAY.”**
Ako si Saria, kambal ni Selene.
Dalawampu’t isang taong gulang, lumaki sa pamilyang pera at reputasyon ang sukatan ng halaga.
Mahal ko ang kapatid kong kambal — magkapareho ang mukha, magkaiba ang puso.
Ako masunurin.
Siya palaban.
Pero pareho kaming walang lakas tumutol nang isang araw, sinabi ng mga magulang namin:
Ipakakasal daw kami sa anak ng pinakamayamang lalaki sa lungsod — si Orion Varguez.
Isang lalaking iniiwasan ng lahat.
ANG LALAKING KINAKATAKUTAN NG BAYAN
Tahimik si Orion.
Laging naka-itim.
May malaking peklat sa kaliwang pisngi.
At dahil doon, lagi siyang pinag-uusapan:
“Ang pangit!”
“Ang creepy!”
“May tinatago ’yan!”
“Pag pinakasalan mo ’yan, kawawa ka.”
Pero sa araw ng kasal namin, nang makita ko siya, iba ang nakita ko.
Tahimik.
Naka-yuko.
Parang hindi sanay na may humahawak sa kanya.
May lungkot na hindi ko maipaliwanag.
ANG GABI NG HONEYMOON NA WALANG HALIK
Pagkatapos ng kasal, sinabi niya:
“Hindi ko kayo gagalawin. Hindi ako ganyang lalaki.”
Walang halik.
Walang haplos.
Tahimik na hapunan.
Tahimik na pagtulog.
Pero sa umaga…
may mainit na sopas.
May rosas.
May note:
“Kung gusto mong umalis, hindi kita pipigilan. Pero kung mananatili ka… aalagaan kita.”
Doon nagsimulang mabasag ang takot ko.
ANG MGA ARAW NG PAGKILALA SA KANYA
Habang lumipas ang araw, nakita ko ang hindi nakikita ng mundo:
Magaling siyang magluto.
Tahimik siyang tumutulong sa matatanda tuwing gabi.
Hindi siya nanakit kahit kailan.
Hindi siya pangit.
Nasaktan lang — nang sobra.
Isang gabi, nakita ko siyang umiiyak sa patio, may hawak na lumang litrato.
“Orion… bakit ka palaging malungkot?”
“Sapagkat lahat ng tao minahal ang kambal ko.”
“Kael?”
Tumango siya.
“Nasunog ang bahay noong labing-anim kami.
Siya ang iniligtas. Ako hindi.
Iniwan nila akong mamatay…
pero ako ang nabuhay.”
Ang peklat niya — tanda ng sakripisyong hindi nakita ng mundo.
ANG PINAKAMALAKING LIHIM
Kinabukasan, tinawag kami ng ama niya.
Sa loob ng silid, may nakaupo—kaedad ni Orion, halos kamukha niya.
Ang tunay na kambal: si Kael.
Pero nang magsalita ang ama nila, bumagsak ang lahat:
“Si Kael ang dahilan ng pagkasunog.”
“Selos. Galit. Inggit.
Siya ang nagtulak kay Orion sa apoy.
Pero sa huli… si Orion pa rin ang sumagip sa kanya.”
Ang lalaking tinatawag nilang pangit—
siya pala ang bayani.
ANG PAGYAKAP NA MATAGAL NANG DAPAT IBINIGAY
Habang palabas kami, hinawakan ko ang kamay ni Orion.
“Orion… patawad kung naniwala ako sa sabi-sabi.”
Tumingin siya, may luhang nagbabanta.
“Hindi mo kailangang mahalin ako.”
Umiling ako.
“Pero minahal na kita.”
At sa unang pagkakataon, narinig ko siyang humikbi.
Hindi dahil sa sakit…
kundi dahil may isang taong hindi natakot sa kanya.
ANG ARAL NG BUHAY
Hindi lahat ng pangit ay masama.
At hindi lahat ng maganda ay malinis ang puso.
Minsan, ang pinakamabuting tao sa mundo ay nakatago sa likod ng mga sugat na pinagtatawanan ng iba.
At minsan…
ang lalaking pinilit mong pakasalan—
siya pala ang lalaking matagal mo nang hinihintay.
