Hatinggabi nang idinaan ni Patrolman Lino Vergara ang kanyang motorsiklo sa madilim na bahagi ng highway. Malamig ang hangin, at halos walang dumaraan. Tahimik, pero may pakiramdam siyang may mangyayaring hindi maganda.

Bigla, isang itim na sports car ang dumaan na parang kidlat, halos sumingit sa hangin. Umalingawngaw ang tunog ng makina at muntik nang masagi ang isang lumang trak. “Over speeding. At muntik na kayong makabangga,” bulong ni Lino bago niya pinaandar ang sirena. Ilang segundo pa, huminto ang mamahaling sasakyan sa gilid ng kalsada.

Lumapit siya at nang umangat ang bintana, bumungad ang taong hindi niya inaasahan—ang kilalang milyonaryo, Marcial De Guzman, ang lalaking laging nasa TV bilang donasyong-bida, pero kilalang bastos kapag walang kamera. Naka-mamahaling relo ito, may hawak na mamahaling sigarilyo, at nakangiting mayabang.

“Ano na naman? Hindi ba kayo marunong magtrabaho nang hindi nanggugulo?” iritado nitong tanong.

“Sir, over speeding kayo. At muntik na kayong makabangga—”

Hindi pa natatapos si Lino nang sabatin siya ng milyonaryo. “Alam mo ba kung sino ako? Magkano kinikita ko kada minuto? Siguro naman may presyo ka rin. Ayusin na natin ‘to.”

Kumunot ang noo ni Lino. “Sir, hindi pera ang trabaho ko.”

Napailing si Marcial. “Lahat ng tao may presyo. Kayo pang mga pulis.”

May kung anong kumulo sa dibdib ni Lino—hindi dahil sa insulto, kundi dahil alam niya ang kwento ng kapatid niyang tinanggal ni Marcial sa trabaho nang walang dahilan at hindi nabayaran nang tama. Pero kahit masakit, nanatili siyang kalmado.

Habang sinusulat niya ang multa, tinapik ni Marcial ang badge ni Lino. “Tingnan ko kung magtatagal ka sa puwesto matapos kong makausap ang hepe n’yo.”

Humigpit ang hawak ni Lino sa ticket. “Sir, please respect the uniform.”

“Uniform lang ang nirerespeto ko. Hindi ikaw.”

At doon pumutok ang damdamin ni Lino. Hindi siya sumigaw. Hindi nagwala. Pero napaiyak siya—tahimik, mabigat, para bang ilang taong pagod ang sabay-sabay bumagsak sa dibdib niya.

Nagulat si Marcial. “Bakit ka… umiiyak?”

Pinunasan ni Lino ang kanyang pisngi. “Sir… dalawang buwan na kaming walang budget para sa gamot ng anak ko. Nag-o-overtime ako para makasapat. Hindi ko halos makita mga anak ko. Pero ginagawa ko ‘to kasi gusto kong maglingkod nang maayos.” Humugot siya nang malalim na hininga. “Sinabi n’yo kasi na wala akong halaga. Pero para sa pamilya ko, buhay ako. At para sa kalsadang ‘to, trabaho kong magligtas ng buhay. Sana… kahit mayaman kayo, marunong kayong gumalang.”

Natahimik ang mundo. Si Marcial, na laging may sagot, ay biglang walang masabi.

Sa ilang segundo ng katahimikan, biglang may dumating na SUV na nawalan ng preno at papunta diretso kay Marcial. “Sir! Tumabi kayo!” sigaw ni Lino.

At walang pag-aalinlangan, itinulak niya ang milyonaryo, at siya mismo ang tinamaan ng SUV.

Nang magkamalay si Lino, nasa ospital na siya. May benda, may cast, at halos hindi makagalaw. Pero ang unang taong nakita niya ay hindi doktor—kundi si Marcial De Guzman, nakayuko, mapula ang mata, at mukhang hindi alam kung paano magsisimula.

“Patrolman Lino… pasensya na. At salamat. Kung hindi dahil sa’yo… patay na ako.”

“Trabaho ko ‘yon, sir.”

“Hindi. Tao ka na nagligtas ng tao… hindi badge.”
Naglatag si Marcial ng sobre sa mesa. “Hospital bills mo. At higit pa.”

“Ayoko ng pera—” tanggi ni Lino.

“Hindi ito suhol. Ito ay pasasalamat. At pag-amin.” Umupo siya sa tabi ng kama. “Alam mo ba? Yung sinabi mo… mas malakas pa kaysa sa sigaw ng kahit sinong kritiko ko. Kasi totoo. Kaya mula ngayon… magbabago ako.”

Ilang buwan ang lumipas. Nakabalik si Lino sa serbisyo, mas determinado at mas matatag kaysa dati. Isang hapon, habang nagpa-patrol, may humintong mamahaling kotse. Bumukas ang bintana.

Si Marcial ulit.

“Officer! May nag-o-overspeed sa unahan! Tara, ako na bahala mag-report!” natatawa nitong sabi.

Tumaas ang kilay ni Lino. “Wow. Sino ka at ano ginawa mo sa dati mong ugali?”

Tumawa si Marcial. “Sabihin na nating… may pulis na nagpamukha sa’kin na hindi kayang bilhin ng pera ang respeto.”

Napangiti si Lino habang pinapanood ang pag-alis ng kotse. Minsan pala, hindi dahil sa galit, hindi sa lakas, hindi sa pera, kundi dahil may isang taong nagsabi ng totoo nang buong puso, nagkakaroon ng pagbabago.

Isang pulis. Isang milyonaryo. Isang gabi. At isang kuwentong nagpapatunay—na minsan, ang pinakamagandang paghihiganti ay ang pagbabago ng puso ng taong nanakit sa’yo.