GUSTO MAGKA-IPHONE NG AKING ANAK PERO HINDI KO SYA MAUTUS-UTUSAN MAN LANG—KAYA GUMAWA ANG ASAWA KO NG HAKBANG NA NAGPABAGO SA KANYA
Si Lara ay labindalawang taong gulang — mabait, masayahin, pero nitong mga nakaraang buwan, parang nagbago siya. Laging nakababad sa cellphone, mahilig manood ng mga influencer, at minsan ay parang ayaw nang kausapin ang sarili niyang pamilya.
Isang gabi, habang kumakain kami ng hapunan, bigla siyang nagsalita.
“Ma, Pa… gusto ko po sana ng iPhone,” sabi niya, halos pabulong pero may halong pangungulit.
Nagkatinginan kami ng asawa kong si Mariel. Napangiti ako, pero hindi dahil natuwa ako — kundi dahil alam kong hindi gano’n kadali ‘yon.
“iPhone agad?” sabi ko. “Alam mo bang mahal ‘yon, anak?”
“Opo, pero lahat ng classmates ko may iPhone na. Ako na lang ang wala,” sagot niya, sabay pout ng labi.
Hindi ko masabing oo. Alam ko, hindi namin kayang bilhin iyon sa ngayon, pero higit pa roon — hindi ko gusto kung paano niya ito hinihingi.
Kasi nitong mga nakaraang linggo, hirap na hirap na kaming utusan siya.
“Lara, pakikuha nga ng tubig kay Papa.”
“Later po.”
“Lara, pakilinis ng mesa.”
“Pagkatapos ng video po.”
At minsan, hindi na niya talaga ginagawa.
Isang gabi, habang nakaupo ako sa sala, lumapit si Mariel sa akin at bumulong, “May naisip akong paraan para matuto si Lara. Pero baka hindi mo magustuhan.”
“Teka, anong ibig mong sabihin?” tanong ko.
“Hayaan mo. Hindi naman masama. Pero kailangan nating magtiis konti,” sabi niya, may misteryosong ngiti sa labi.
Kinabukasan, nang bumangon si Lara, nagulat siya. Wala ang tablet niya sa mesa. Wala rin ang lumang cellphone niya.
“Ma! Nasaan yung phone ko?” sigaw niya.
“Pinahinga muna natin, anak,” sagot ni Mariel kalmado. “Para matutunan mong hindi lang gadgets ang mahalaga.”
“Ha? Eh paano ko kakausapin yung mga kaibigan ko? Paano ako mag-o-online class?”
“May computer sa sala, pwede mong gamitin kapag kailangan mo. Pero ibang bagay muna ang pagtuunan mo ng pansin ngayon.”
Lara umismid, nagkulong sa kwarto, at hindi namin siya kinausap nang maghapon.
Pagkalipas ng dalawang araw, nakita ko siyang nag-aayos ng kwarto niya. Nilinis niya ang kama, inayos ang mga libro, at tinulungan pa akong magdilig ng halaman.
Hindi ako nagtanong, pero napangiti ako.
Kinagabihan, habang naghuhugas ako ng pinggan, narinig ko siyang lumapit kay Mariel.
“Ma, pwede po ba akong magluto bukas? Para po matulungan kayo.”
“Ha? Talaga?” tanong ni Mariel, tila di makapaniwala.
“Opo. Nakita ko po kasi kanina ang pagod niyo. Gusto ko po tumulong kahit konti.”
Hindi ko alam kung anong ginawa ni Mariel, pero epektibo.
Lumipas ang mga araw, naging mas masipag si Lara. Siya na mismo ang nagliligpit ng mesa, nag-aalaga sa bunso, at minsan pa ay gumigising ng maaga para magluto ng itlog at tinapay.
Nakita kong unti-unting bumabalik ang dati naming anak — ‘yung marunong magpasalamat, marunong umintindi, at higit sa lahat, marunong magbigay halaga.
Pagkaraan ng tatlong linggo, habang nanonood kami ng TV, tumabi siya sa amin at nagsabing,
“Ma, Pa… tungkol po sa iPhone…”
Napatingin kami ni Mariel, parehong handa sa kung anong sasabihin niya.
“Hindi ko na po muna gusto,” sabi niya, sabay ngiti. “Na-realize ko po na hindi ko kailangan ‘yon para maging masaya. Gusto ko lang pong makasama kayo palagi, kasi nung wala akong phone, mas marami po tayong napag-usapan.”
Parang may kumurot sa puso ko.
Napatingin ako kay Mariel, at nakita ko ang luha sa kanyang mga mata.
Lumapit ako kay Lara at niyakap siya nang mahigpit. “Anak, salamat. Hindi mo alam kung gaano kami natutuwa ni Mama mo. Hindi masama ang mangarap, pero mas maganda kung may dahilan at pagsisikap sa likod nun.”
“Alam ko po, Pa,” sabi niya. “Kaya simula ngayon, pag nag-iipon ako, gusto kong ako mismo ang bumili ng phone ko. Para po maipagmalaki kong pinaghirapan ko.”
Ngumiti si Mariel. “At kapag dumating ‘yung araw na ‘yon, tutulungan ka namin.”
Makalipas ang ilang buwan, si Lara ay mas masipag pa kaysa dati. Siya na mismo ang nag-aalok ng tulong, mas responsable, at mas mapagmahal. Hindi niya nakuha ang iPhone — pero nakuha niya ang mas mahalagang bagay: ang kahalagahan ng disiplina, pamilya, at tunay na kasiyahan.
At sa bawat tawa namin sa hapag-kainan, alam kong ginawa ni Mariel ang tamang hakbang — hindi para ipagkait ang gusto ng anak namin, kundi para turuan siyang mas pahalagahan ang mga bagay na hindi mabibili ng kahit anong telepono.
Dahil minsan, ang pinakamagandang regalo sa isang bata ay hindi ang bagay na gusto niya — kundi ang aral na magbabago sa kanya
