PINAKAIN SA LABAS NG BAHAY ANG NOBYO NG ANAK DAHIL “KARPINTERO” LANG DAW, PERO NAGULAT SILA NANG MAKITA KUNG ANO ANG NAIPUNDAR NIYA

Dismayado agad si Donya Remedios nang makita ang suot ni Carlo.
Naka-polo shirt lang ito na kupas, maong na pantalon, at sapatos na halatang luma na.
Ang mga kamay nito, magaspang at may mga kalyo.

“Ma, Pa, si Carlo po,” pagpapakilala ni Bea sa kanyang nobyo.
“Siya po ’yung kinukwento ko sa inyo.”

Tiningnan ni Donya Remedios si Carlo mula ulo hanggang paa.

“At anong trabaho mo, iho?” mataray na tanong nito.

“Karpintero po, Ma’am,” magalang na sagot ni Carlo habang inaabot ang kamay para magmano.

Hindi inabot ng Donya ang kamay nito.
Sa halip, nagpunas siya ng alcohol.

“Karpintero? So, construction worker? Bea, akala ko ba may future ang ipapakilala mo sa amin?
Bakit laborer?”

“Ma!” saway ni Bea.
“Masipag si Carlo. At mahal namin ang isa’t isa.”

“Pagmamahal? Hindi napapakain ng pagmamahal ang sikmura,” singit naman ng ama ni Bea na si Don Alfonso.


Sumapit ang hapunan.
Nakahanda ang steak at mamahaling alak sa mesa.

Akmang uupo na rin sana si Carlo sa tabi ni Bea nang magsalita si Donya Remedios:

“Hep! Saan ka uupo?”

“Sa… sa lamesa po?” nagtatakang sagot ni Carlo.

“Ayoko ng amoy araw sa hapag-kainan ko,” madiing sabi ng matanda.
“Yaya! Ipaghain mo ang lalaking ’to doon sa dirty kitchen.
O kaya sa garden na lang, total sanay naman siya sa lupa.”

“Mama! Sobra na kayo!” naiiyak na sigaw ni Bea.

Tatayo sana siya pero hinawakan ni Carlo ang kamay niya.

“Ayos lang, Bea,” bulong ni Carlo,
nakangiti pa rin kahit pahiya na.
“Magulang mo sila. Rerespetuhin ko sila. Kakain ako sa labas.”


Habang kumakain si Carlo sa garden,
sa plastik na plato pa nakalagay ang steak,
pinigilan niya ang luhang pumatak.

Hindi para sa sarili niya,
kundi para kay Bea na umiiyak sa loob.


Pagkatapos kumain, nagpaalam na si Carlo.
Pero bago umalis, may inabot siyang imbitasyon.

“Tito, Tita… Bea,” sabi ni Carlo.
“Bukas po kasi ang groundbreaking ng isang project.
Gusto ko sana kayong imbitahan. Para makita niyo kung anong klaseng karpintero ako.”

Tumawa si Don Alfonso nang mapakla.
“Ano? Iimbitahan mo kami sa construction site?
Madudumihan lang ang sapatos ko.”

“Saglit lang naman po,” pakiusap ni Carlo.

Napilitan silang sumama kinabukasan
dahil nagbanta si Bea na maglalayas.


Tumigil ang sasakyan sa harap ng isang napakalawak at exclusive na subdivision sa Tagaytay.
Ginto at marmol ang gate.

“Grand Valle Heights? Ang mahal ng lupa dito ah?”
gulat na bulong ni Donya Remedios.
“Dito ka nagtatrabaho, Carlo?”

Ngumiti lang si Carlo.

Binuksan ng mga gwardya ang gate at sumaludo kay Carlo.

“Good morning, Sir Boss!”

Nagtaka ang mag-asawa.


Dinala sila sa pinakamataas na bahagi ng lugar.
Nandoon ang isang napakalaking mansion.
Modern! Elegant! Tatlong beses ang laki ng bahay nila Bea.

“Wow,” bulong ni Don Alfonso.
“Kaninong bahay ito? Sa developer?”

Humarap si Carlo sa kanila.

“Opo. Bahay po ng may-ari.”
Ngumiti siya.
“Bahay ko po.”


“N-ngayon… ikaw ang may-ari? Pero karpintero ka lang daw?”
nangangatog ang boses ni Donya Remedios.

“Opo.
Nagsimula akong karpintero noong disi-otso anyos ako,” paliwanag ni Carlo.
“Pero habang nagpupukpok ng pako, nag-aaral ako sa gabi.
Natuto akong mag-design, kumuha ng license,
at ngayon… ako na ang may-ari ng CV Construction Corp.”

“We build the homes of the rich… including yours.”


Inilabas ni Carlo ang isang susi at iniabot kay Bea.

“Kaya ako nagpunta sa inyo kahapon, hindi para makikain,”
sabi ni Carlo habang nakatitig kay Bea.

“Kundi para hingin ang kamay ni Bea.
Gusto ko dito siya tumira.
Bilang reyna ng bahay na ito.”


Namutla ang mga magulang ni Bea sa hiya.
Naalala nila kung paano nila pinakain sa plastik na plato
ang lalaking may-ari pala ng lupang tinatapakan nila.

Lumuhod si Donya Remedios, umiiyak.

“Iho… patawarin mo kami.
Nabulag kami ng yabang.”



Inangat ni Carlo si Donya.

“Huwag po kayong lumuhod.
Ang tuhod ng tao, pang-simbahan lang…
hindi pang-hingi ng tawad sa kapwa.”

“Ang hiling ko lang po…
sa susunod na dalaw ko…
sa loob na po ako kakain.”

“Hindi dahil mayaman ako…
kundi dahil mahal ko ang anak niyo.”



Niyakap ni Bea si Carlo nang mahigpit.
Habang ang mga magulang ay natutong
ang tunay na yaman ay hindi nasusukat sa itsura o trabaho—

kundi sa laki ng pangarap at busilak ng puso ng tao.