“PINAHIYA AKO NG FIANCÉ NG ANAK KO DAHIL JANITRESS LANG DAW AKO — PERO NANG MAGSALITA AKO SA MIC, TUMAHIMIK ANG BUONG MARRIAGE PROPOSAL PARTY.”
Ako si Marites Alvarez, 54 taong gulang — isang janitress sa isang malaking corporate building sa Makati. Sa tagal ng panahon, nasanay na akong hindi pinapansin, hindi kinakausap, at minamaliit. Pero hindi alam ng marami… may anak akong lalaki na buong buhay ko ay ipinaglaban ko — si Adrian, isang matalinong binata na pinalaki ko mag-isa matapos kaming iwan ng kanyang ama.
Ginapang ko ang buhay. Dalawang trabaho. Walang reklamo. Walang reklamo kahit minsan akong maglaba ng basahan habang umiiyak sa CR ng opisina. Ang importante lang sa akin: makapagtapos siya.
At nagawa ko.
Nang sabihin niyang magpo-propose na siya sa girlfriend niyang si Bianca, hindi ko inaasahan na ako ang mapapahiya sa araw na iyon.
ANG PROPOSAL PARTY NA NAGING BANGUNGOT KO
Engrandeng restaurant. Puno ng ilaw. Puno ng bulaklak. Puno ng mamahaling damit. Ako lang ang mukhang hindi bagay.
Simpleng bestida, simpleng buhok, simpleng tsinelas.
Habang naglalakad ako papasok, may narinig akong bulungan.
“Siya ba ‘yung nanay?”
“Grabe… mukha talagang katulong.”
“Bakit hindi man lang inayusan?”
Masakit. Pero ngumiti pa rin ako.
Lumapit ako sa mesa kung nasaan si Bianca. Nakatingin siya sa akin mula ulo hanggang paa, parang nadudumihan.
“Ah… ikaw pala ‘yung nanay.”
Tumango ako.
Ngumiti siya, pero malamig.
“Sana po wag niyo kaming ipahiya sa mga bisita ha? Marami pong VIP dito.”
Parang sinampal ang dibdib ko. Pero nanahimik ako.
ANG SANDALING HINDI NIYA INAASAHAN
Tumunog ang baso. Tumayo si Adrian.
“Everyone, I have an announcement…”
Lumuhod siya sa harap ni Bianca. Palakpakan. Sigawan. Tili.
“Will you marry me?”
“YES!” sigaw ni Bianca.
Mas palakpakan. Mas kasiyahan.
At pagkatapos… lumapit ang host:
“Speech mula sa mga magulang!”
Tumango si Bianca sa nanay niya. Sosyal. Maganda. Pinuri ang anak niya.
Pagkatapos… biglang itinuro ako ng host.
“Mother of the groom…”
Parang nanlamig ang hangin.
Pinagmasdan ako ni Bianca.
Halata ang pagkainis.
Tumayo ako. Hawak ang microphone. Nanginginig ang kamay… pero hindi ako umiyak.
ANG MGA SALITANG NAGPATAHIMIK SA LAHAT
“Ako po si Marites… isang janitress.”
May murmur sa crowd.
“Hindi po ako mayaman. Wala po akong degree.
Pero mayroon po akong isang bagay…
kaya kong ipagmalaki sa buong mundo.”
Tumingin ako sa anak ko.
“Ang anak ko.”
Tahimik.
“Si Adrian ay hindi galing sa pribadong eskwelahan.
Hindi siya mayamang bata.
Pero siya ay lumaki na marunong rumespeto… at marunong magmahal.”
Tumingin ako kay Bianca.
“Hindi ko po siya pinalaki para ikahiya ang pinanggalingan niya —
kundi para ipaglaban kung sino siya.”
Tahimik ang buong hall.
Walang palakpak.
Walang tawanan.
Feather drop silence.
ANG HINDI KO INAASAHAN NA REAKSYON
Pagkatapos ng event… lumapit si Adrian.
Niyakap niya ako nang mahigpit.
“Ma… salamat.”
At sa gilid… nakita kong umiiyak si Bianca.
Hindi dahil sa galit…
kundi dahil sa hiya.
ARAL
Hindi mo kailangan ng mamahaling damit para maging mahalagang tao.
Hindi mo kailangan ng titulo para maging karapat-dapat respetuhin.
At hindi ka kailanman magiging maliit — kapag totoo ang puso mo.
