PART 1 — ANG DALAGANG LUMABAN SA MUNDO
Sa isang maliit na barung-barong sa Baseco, Maynila, lumaki si Mia Santos, 23 anyos. Mahirap ang buhay pero malinis ang puso. Siya ang tipo ng babaeng kahit gutom, inuuna ang nanay niyang may sakit sa baga.
“Ako na ang bahala, Ma,” lagi niyang sabi habang naglalaba sa umaga at nagde-deliver ng pagkain sa gabi.
At sa pagitan ng trabaho at problema, naging ilaw sa buhay niya si Jared, isang med student na nakilala niya noong naaksidente ang nanay niya at naipagamot sa public hospital.
Mabait. Malambing. At higit sa lahat, hindi siya ikinahihiya sa mundo.
Pero sa likod ng ngiti ni Jared, may lihim na hindi alam ni Mia.
Dalawang buwan matapos malaman niyang buntis siya, nagbago ang lahat. Lumamig si Jared. Naging abala. Madalas hindi sumasagot ng tawag.
Hanggang isang gabi, umuwi si Mia mula sa trabaho — at nadatnan ang kwartong walang tao. Wala na si Jared. Wala ring naiwan kahit sulat.
Parang sinabuyan ng yelo ang puso niya.
Nang gabing iyon, mahigpit niyang niyakap ang tiyan niya.
“Anak… kahit wala siyang kwenta… hindi kita iiwan.”
8 Months Later…
Malaki na ang tiyan ni Mia. Lumubog sa utang dahil sa check-ups, vitamins at gamot para sa nanay niya. Mukhang tuyot, maputla, at halos mawalan na ng hininga sa pagod.
Pero lumaban siya. Para sa anak niya.
Isang gabi ng Agosto, biglang sumakit nang matindi ang tiyan niya. Para siyang hiniwa sa loob. Pinilit niyang tumayo at humingi ng tulong sa kapitbahay.
Pagdating sa St. Helena Memorial Hospital, agad siyang ipinasok sa ER.
Duguan ang sahig sa daan ng stretcher. Hingal, iyak, sigaw.
“N-Nasaan ang nanay ko? S-Sabihin n’yo sa nanay ko—”
“Miss, kumalma ka… delikado ang baby mo,” sabi ng nurse habang pinipirmahan ang emergency consent form.
Nanghihinang ngumiti si Mia. “Basta… iligtas n’yo siya… please…”
At bumagsak ang mga mata niya sa dilim.
Sa Operating Room
Sumilip ang tatlong doktor, naka-face mask, seryoso ang tingin. Isa sa kanila, ang pinakamatanda, may pangalan sa ID: DR. RAMIREZ.
“VIP case,” bulong niya.
“Ang instruction? Paglabas ng bata, dalhin agad kay Madam,” sagot ng isa.
“Sigurado ka?” tanong ng nurse.
“Oo. May ₱3 milyon para sa atin dito,” ngising sagot ni Dr. Ramirez. “Ang ina? Huwag nang hayaan pang gumising.”
Nanlamig ang pagitan ng mga binti ng nurse.
“Kaso po… mukhang may kilalang tao ang tatay—”
“Hindi mo trabaho magtanong,” malamig na sagot ng doktor.
Habang umiikot ang makina, habang napupuno ng sigaw ang dibdib ni Mia, may masamang plano ang mga tao sa paligid niya.
Hindi dugo ang gusto nilang mawala.
Kundi siya.
Sa Dilim ng Recovery Room…
Madilim. Tahimik.
May oxygen tube sa ilong ni Mia.
Mahina ang boses ng mga dalawang dayuhan na nurse na nag-uusap:
“Sigurado ka bang patay na siya? Wala na siyang hininga?”
“Basta gawin na. Bago pa may magtanong kung nasaan ang baby.”
Baby?
Ano ang nangyari sa baby niya??
Nagsimulang dumilat si Mia — pero umakto siyang patay.
Naramdaman niyang may malamig na kamay na titingin ng pulso niya.
Pagkatapos, binuhat nila siya mula sa kama…
At ipinasok sa body bag.
DUYAN-DUYAN ang katawan niya sa dilim ng zipper.
Huwag kang kikilos…
Huwag kang iiyak…
Para sa anak mo…
Nang buksan nila ang pinto ng morgue — Tsak!
May isang lalaking naka-itim na coat.
Mukhang executive.
Mukhang makapangyarihan.
At kilala niya ang mukha…
Si Jared.
“Wag n’yo siyang sirain,” utos ni Jared.
“I need proof na patay talaga ang babaeng ‘yan.”
Nanatiling nakapikit si Mia, nanginginig ang labi.
Hindi niya lubos maisip…
Bakit gusto siyang patayin ng lalaking minahal niya?
