Ako si Maricel, 38 taong gulang.
Ako ang ina ng napakaganda kong anak na si Luna, 8 taong gulang, ang liwanag ng bawat dilim ko.
Pero ngayon…
Ako na lang mag-isa.
Wala na si Luna.
ANG SIMULA NG PAGKAWALA
Hindi ko akalaing ang araw ng pista sa bayan namin, iyon din ang magiging araw ng wakas ng pagkabata niya.
Hawak niya ang cotton candy, nakangiti, tumatakbo sa plaza.
Ako naman, nanonood lang… habang kumakain ng fishball na paborito namin.
Ngunit sa iglap ng segundo—
sumigaw ang mga tao.
May kotse na mura, rumaragasa, walang preno…
Nakita ko si Luna… nalaglag, at ang mundo ko—nabasag.
ANG KATAHIMIKAN NG OSPITAL
Pinasok kami sa ER.
Pinaka-ayaw kong ilarawan ang eksenang iyon—
mga white light, tunog ng makina, takot na halos sumabog ang dibdib ko.
Tiningnan ako ng doktor.
Hinawakan ang kamay ko.
“Ma’am… wala na po si Luna.”
Tinig na parang martilyo sa utak.
Hindi ako sumigaw.
Hindi ako umiyak kaagad.
Namayani ang kawalan ng tunog.
Para bang kinuha ng langit ang mismong hangin sa baga ko.
ANG PAGDALAW NI LUNA SA HATINGGABI
Matapos ang libing,
bumalik ako sa bahay ngunit para akong kaluluwa na ligaw.
Tinanggal ko lahat ng laruan niyang pangkulay, stuffed toys, mga libro, uniform niya—
pero bawat sulok ng bahay namin… boses niya ang naririnig ko.
Sa kalagitnaan ng gabi, dumating ang panaginip:
Si Luna, naka-white dress,
umupo sa tabi ng kama ko, ngumiti:
“Mama… galit ka ba sa akin kasi umalis ako?”
“Hindi anak… hindi ko lang matanggap.”
Niyakap ko siya, sa panaginip lamang… at doon, dumaloy ang luha ko.
ANG ANAK NA DI NA BABALIK
Lumipas ang mga buwan, sinubukan kong bumalik sa trabaho bilang labandera,
pero tuwing makakarinig ako ng batang tumatakbo,
tuwing may batang tatawa sa kalsada—
handog na hiwa sa sugat lang ang naramdaman ko.
Isang araw, nakita ko ang isang kard na sinulat niya noong Father’s Day,
nasusulat sa crayon:
“Mama, kahit wala si Papa… ikaw ang mundo ko.”
At doon ako tuluyang bumigay.
ANG PAGKALAYA SA SAKIT
Hindi ako naging okay agad.
Hindi din ako sinisi ng mga taong nagmamahal sa amin.
Ngunit isang araw, may batang babae ang lumapit sa akin sa simbahan, may bitbit na puting rosas.
“Tita, binilin po ito sa’yo ng kasama ko sa panaginip kagabi.
Pangalan niya Luna.”
Nanginginig ako.
Pero napangiti rin,
dahil alam kong kahit wala na siya dito…
nagaantabay siya sa taas, pinapadama na di ako nag-iisa.
ARAL NG KWENTO
Ang pagkawala ng anak…
ito ang sugat na hindi kailanman gagaling,
ngunit araw-araw hinuhugasan ng alaala,
at pinapalitan ng pagiging pasasalamat — kahit sa pagiging saglit lang ang pagkasama ninyo.
Kung nawala ang isang katulad ni Luna sa buhay mo—
Alalahanin:
Ang pag-ibig ay hindi namamatay. Pinapalitan lang ng lakas na bumalik sa sarili.
