“NOONG GABI NG MALAKAS NA ULAN… ISANG PAGKATOK SA PINTO ANG TULUYANG NAGBAGO NG BUONG BUHAY KO.”
Ako si Serena Robles, 32.
Nakatira ako mag-isa sa isang lumang bahay sa Antipolo—
malayo sa siyudad, malapit sa kagubatan, at madalas saksi sa unos at katahimikan.
Matagal na akong sanay sa pag-iisa.
Iniwan ako ng fiancé ko dalawang taon na ang nakakaraan.
Namatay si Mama noong ako’y 25.
At si Papa… hindi ko man lang nakilala.
Kaya nang gabing iyon—
yung gabing malakas ang hangin, dumadagundong ang kulog,
at lumalakas ang ulan na parang galit ng langit—
hindi ko in-expect
na may tao pang maglalakas-loob kumatok sa bahay ko.
At ang isang katok na iyon…
iyon ang magbubukas ng sikreto na itinago ng 32 taon.
ANG GABI NG UNOS
Alas–11 na ng gabi.
Nasa sala ako, nagkakape, nagbabasa.
Lumalakas ang hangin.
Umuga ang mga bintana.
Parang hinihila ng bagyo ang bubong.
Biglang—
TOK! TOK! TOK!
Isang malakas, sunod-sunod, nagmamadaling pagkatok.
Napatayo ako.
Nagtindig ang balahibo ko.
Wala akong inaasahang bisita.
Walang kapitbahay sa paligid.
At sa ganitong oras? Sa ganitong bagyo?
Lumakas pa ulit—
TOK! TOK! TOK! TOK!
Nanginginig na ang kamay ko habang lumalapit sa pinto.
“S-Sino ‘yan?”
Walang sumagot.
Binuksan ko nang kaunting awang ang pinto…
At nandoon—
basang-basa, nanginginig, halos madapa—
ang isang lalaking mga 60’s, may puting buhok, may sugat sa noo.
At nang tumingin siya sa akin…
napaatras ako.
Dahil ang mukha niya—
kahawig na kahawig ng mukha ko.
ANG LALAKI NA HINDI KO KILALA PERO KILALA ANG PANGALAN KO
Hinang-hina siya kaya pinapasok ko.
Pinaupo ko sa sofa.
Binigyan ng kumot at tubig.
Nagmamadaling huminga siya, parang may hinahabol.
“Ikaw… ikaw ba si Serena Robles?”
Tumigil ang puso ko sandali.
“O-Oo. Bakit?”
At doon siya bumagsak ang luha.
“Anak… patawarin mo ako.”
Para akong binuhusan ng yelo.
“A-Anak?
Sir, nagkakamali kayo—hindi ko kayo kilala.”
Pinikit niya ang mata, huminga nang malalim,
at sinabi ang mga salitang tumastas sa pagkatao ko:
“Ako si Arthur Reyes…
ang tatay mo.”
ANG KATOTOHANANG MATAGAL NANG NAKATAGO
Umiling ako.
“Tatay ko?
Sabi ni Mama… iniwan siya ng tatay ko bago pa ako ipanganak.”
Tumulo ang luha sa mata ng matanda.
“Hindi ko kayo iniwan…
Inagaw kayo sa akin ng pamilya ng Mama mo.”
Nanlaki ang mata ko.
“Ano ibig mong sabihin?”
Humawak siya sa dibdib niya,
nagpupumilit lumakad patayo pero bumabalik sa pagkakaupo.
“Serena… noong ipinagbubuntis ka ng Mama mo,
hindi ako ang ayaw—
ang pamilya niya.”
“Ayaw nila sa’kin dahil mahirap lang ako… karpintero lang ako.”
“Pinilit nila ang Mama mo na lumayo.
Sinabi nilang pabigat ako…”
Pinunasan niya ang luha niya.
“At noong ipinanganak ka,
wala akong kahit anong address.
Wala akong kontak.
Wala akong alam kung nasaan kayo.”
Bumagsak ang puso ko.
Parang nawala lahat ng kagalitan ko.
Parang napalitan ng tanong, sakit, at pangungulila.
“Bakit ngayon mo lang ako hinanap?”
Tinungo niya ang bulsa.
Dahan-dahan niyang iniabot ang isang lumang notebook—
kupas, halos mabutas.
Pagbukas ko…
Mga litrato ko mula pagkabata.
Mga punit na newspaper clippings.
Mga address na kinalkal.
Mga sulat na hindi nakararating.
Sinubaybayan niya ako…
para makahanap ng paraan.
“Hinahanap kita, Serena…
32 years.”
At doon ko hindi napigilang umiyak.
ANG SEKRETO NA MAS MASAKIT PA SA LAHAT
Habang umiiyak ako, bigla siyang sumakit ang dibdib.
“A-Aray… Serena…”
Napatayo ako, sumigaw.
“Tay?! Tay!”
Tumawag ako ng ambulansya.
Patakbo silang dumating habang ang ulan bumubuhos nang parang impiyerno.
Dinala siya sa ospital.
At doon…
sinabi ng doktor ang hindi ko kinaya:
“Stage 4 lung cancer po.
May ilang linggo na lang po siya.”
Para akong binunutan ng puso.
ANG HULING MGA ARAW NA MAGKASAMA KAMI
Araw-araw nasa ospital ako.
Ako ang nagluluto.
Ako ang nagsusuklay ng buhok niya.
Ako ang nagdadala ng kumot.
Nagkuwento siya ng mga bagay na hindi ko narinig kailanman:
Kung paano nila ako gustong kunin pero hinila si Mama palayo.
Kung paano siyang nagtrabaho sa construction habang hinahanap kami.
Kung paano niya itinatago lahat ng litrato ko sa dibdib niya.
At isang gabi…
sa kahuli-hulihan…
hinawakan niya ang kamay ko.
“Anak… patawarin mo ako kung mahuli akong dumating…”
Humagulgol ako.
“Tay… kahit ngayon lang kita nakilala…
hindi ko kayo sisihin.”
Ngumiti siya.
Mahina.
Mapayapa.
At iyon ang huling ngiti na ipinakita niya sa mundo.
ANG KAHULING SULAT NA NAIWAN NIYA SA AKIN
Pagbalik ko sa bahay kinabukasan,
may iniabot sa akin ang nurse.
Isang sobre.
Nakapatong sa ibabaw:
“Para kay Serena — mula kay Tatay.”
Nanginginig ang kamay ko habang binubuksan.
At ang sulat niya…
iyon ang nagpaluhod sa akin sa sahig.
**“Anak,
Kung binabasa mo ito, wala na ako…”**
Pero tandaan mo:
hindi ako umalis dahil ayaw ko.
Umalis ako dahil kinuha ka ng mundo mula sa akin.
Hinahanap kita araw-araw.
Sa bawat tao sa kalsada,
sa bawat batang tumatawa,
sa bawat babaeng may hawak na payong sa ulan…
lagi kong iniisip:
“Anak ko kaya iyon?”
Nakita kita muli nitong taong ito.
Dalaga ka na.
Malakas.
Matapang.
At nakita kong hindi ka lumaking kulang…
kundi lumaking mahal na mahal ng Mama mo.
Patawad kung ngayon lang ako kumatok.
Pero salamat, anak… dahil binuksan mo ang pinto.
Mahal kita, Serena.
— Tatay Arthur
Niyakap ko ang sulat.
Umiyak ako hindi dahil sa pagkawala…
kundi dahil sa wakas—
nakilala ko ang kalahati ng puso ko.
