“NGUMITI SIYA SA AKIN SA JEEPNEY… AT DOON NAGSIMULA ANG BANGUNGOT KO!”
PROLOGO — ANG NGITING HINDI KO MAKALIMUTAN
Ako si Lara Jimenez, 24 taong gulang.
Isang ordinaryong empleyado, araw-araw sumasakay ng jeepney, araw-araw tumatakbo sa buhay na walang pahinga.
Pero isang gabi… may isang ngiti ang sumira sa katahimikan ng mundo ko.
Ngiti na hindi dapat magbigay ng kilig.
Ngiti na dapat sana’y normal lang.
Ngiti na naging dahilan ng pinakamadilim na yugto ng buhay ko.
CHAPTER 1: ANG LALAKING NAKATITIG SA AKIN
Gabi na.
Mahina ang ilaw sa kalsada.
Pauwi ako galing trabaho, pagod, gutom, antok.
Pumara ako ng jeep.
Sumakay ako at naupo sa pinakadulo.
May nakaupo sa tapat ko.
Lalaki.
Naka-itim na jacket, may hood, pero hindi nakatakip ang mukha.
At doon ko unang napansin…
tinititigan niya ako.
Hindi yung titig na may malisya.
Hindi yung titig na parang may gusto.
Iba.
Parang titig ng taong… nakakakilala sa’yo.
At bago pa man ako makalingon palayo…
Ngumiti siya.
Mabagal.
Malalim.
Parang ngiting nang-aakit… pero may tinatago.
Parang ngiti ng taong may alam na hindi mo alam.
CHAPTER 2: ANG NGITING NAGPASIMULA NG KABA
Iniiwas ko ang tingin ko.
Pero bawat segundo, ramdam ko ang titig niya.
May bumubulong sa loob ko:
“Lara, may mali.”
Pero mabilis akong kumalma sa sarili:
“Siguro friendly lang. Siguro napagkamalan lang ako.”
Pero nang tumigil ang jeep at may sumakay na pasahero, lumipat siya palapit.
Katabi ko na siya ngayon.
At bulong niya, halos hindi ko marinig:
“Ang tagal kitang hinanap.”
Napasinghap ako.
Hindi ko siya kilala.
Ni minsan, hindi ko siya nakita.
“Pasensya, kuya, baka napagka—”
Hindi ko natapos.
Dahil inilapit niya ang mukha niya sa tenga ko at muling ibinulong:
“Hindi ka dapat nagpakita uli.”
Parang binuhusan ako ng yelo.
CHAPTER 3: ANG PAGKAWALA NG MGA PASAHERO
Lumipas ang ilang minuto, unti-unting bumaba ang lahat ng pasahero.
Hanggang kami na lang dalawa ang natira sa jeep.
“Hijo, saan bababa?” tanong ng drayber.
Hindi sumagot ang lalaki.
Ako ang nagsabi:
“Sa may kanto po!”
Pero tumingin sa akin ang lalaki, ngiting mas malalim kaysa kanina.
At sabi niya:
“Sabay tayo.”
CHAPTER 4: ANG PAGKADISKUBRE KO SA TUNAY NIYANG PANGALAN
Kumakabog ang dibdib ko.
Humawak ako sa bag ko, nagkunwaring nagte-text.
Pero ang totoo, binuksan ko ang camera ng phone ko para makita ang reflection niya.
Nakasuot siya ng ID — hindi ko napansin kanina.
Nakabasa ako ng pangalan:
“Marco L. Salvador.”
Familiar.
Saan ko narinig ito?
Kaya nag-search ako nang palihim sa Facebook.
At tumama ang laman ng profile:
“IN LOVING MEMORY:
Marco Salvador (1992-2022)”
Namamawis ang palad ko.
Namamatay ang tuhod ko.
Patay na ang taong katabi ko sa jeep?!
CHAPTER 5: ANG HINDI KO INAASAHANG SAGOT NG JEEPNEY DRIVER
“Kuya…” mahinang sabi ko.
“Paki— bilisan niyo po… may emergency ako.”
Ngunit lumingon ang driver.
At ang sabi niya:
“Miss… kanina ka pa mag-isa sa jeep.”
Para akong nawalan ng pandinig.
Lumaki ang mata ko.
Tumingin ako sa katabi ko.
Andoon siya.
Nakangiti.
Tinititigan ako.
Pero sa salamin ng jeep…
WALA ANG REFLECTION NIYA.
CHAPTER 6: ANG TUNAY NA KUWENTO NI MARCO
Pagdating sa kanto, tumakbo ako pababa.
Pero narinig ko ang yabag niya sa likod ko.
Hindi paa ng tao.
Parang lumalakad sa hangin.
At narinig ko uli ang boses na hindi ko makalimutan:
“Bakit ka umalis? Hinahanap kita…”
Nang makauwi ako, nag-lock ako ng pinto.
Nanginginig.
Hikbi ako nang hikbi.
At doon ko muling binuksan ang profile niya.
At sa comments section…
May nagtatag sa larawan ng isang babae — kamukhang-kamukha ko noong payat pa ako nung high school.
Caption:
“Nakakawa si Marco… hanggang kamatayan inaalala pa rin niya ’yung babaeng tinanggihan siya noon.”
At sumunod na comment:
“Siya ang huling kinausap ni Marco bago siya tumalon sa tulay. Hindi raw siya pinansin. Binu-bully pa siya ng barkada nito.”
Nabura ang kulay sa mukha ko.
Ako ba yun?
Ako ba ang babaeng tinutukoy nila?
Hindi ko maalala…
Pero may isang larawan ang tumama sa akin:
Class picture noong Grade 10.
Nandoon si Marco sa pinaka-dulo…
nakatingin sa akin.
CHAPTER 7: ANG PAGBALIK NG BANGUNGOT
Kinaumagahan, paglabas ko ng bahay…
May nakasabit na papel sa gate.
Sulit-kamay.
Magulo.
Parang nagmamadali.
Nakasulat:
“HINDI PA TAYO TAPOS.
NGUMITI KA SA AKIN ULI.”
At sa ibaba…
may guhit ng mukha niyang nakangiti.
Parang yung ngiti sa jeep.
EPILOGO — ANG KATOTOHANANG WALANG MAKATAKAS
Sa jeep.
Sa salamin.
Sa bintana.
Sa likod ng pintuan.
Nakikita ko siya.
Laging nakangiti.
Laging nakatitig.
Laging bumubulong:
“Dinala mo ang buhay ko… ngayon dadalhin kita sa akin.”
At pinakamalupit?
Tuwing titingnan ko ang camera ng phone ko…
May isa pang mukhang nakangiti sa likod ko.
Hindi umaalis.
Hindi nawawala.
At bawat araw…
mas lumalapit siya.
