NAGUGULAT ANG LAHAT SA HANDOGAN NANG HINILA NG BIENAN ANG UPUAN NG MANUGANG NA BUNTIS — AT TUMILAPON ITO SA LAPAG. PERO ANG TINAGO NG BIENAN SA OSPITAL NA GABI RING IYON… MAS MASAKIT PA SA PAGKAHULOG.
Ang pangalan niya ay Althea, 30 anyos — isang tahimik, mapagmahal na asawa at ina.
Tatlong taon na siyang kasal kay Renz, at sa wakas, matapos ang dalawang taon ng pagdadasal, nabuntis din siya.
Pitong buwan na siya noong gabing iyon — ang gabi ng family dinner ng mga Santiago, ang mayamang pamilya ng asawa niya.
Ngunit hindi tulad ng sa mga teleserye, hindi siya kailanman tinanggap nang buong puso ng bienan niyang si Doña Regina — isang babaeng konserbatibo, matapang, at mapanlait sa mga babaeng mababa raw ang pinagmulan.
ANG GABI NG PAGKASIRA
Nasa gitna ng hapag si Doña Regina, nakaupo sa kanyang trono, at sa kanan niya si Althea, nakangiti, habang hinihimas ang kanyang tiyan.
Ang lahat ay masaya. May alak, tawanan, at musika.
Ngunit alam ni Althea — sa bawat ngiti ng kanyang bienan, may nakatagong pag-ayaw.
Sa bawat papuri ng iba, may bulong ng pangungutya mula sa kanyang biyenan.
“Napaka-payat mo pa rin, Althea,” sabi ni Regina, nakangisi. “Sigurado ka bang buo talaga ‘yang bata sa sinapupunan mo?”
Ngumiti lang si Althea.
“Opo, Ma. Malakas na po siya. Gumagalaw pa nga ngayon.”
“Hmm. Sana nga kay Renz ‘yan, ha?” sabay halakhak si Regina, pero walang sumabay.
Tahimik ang silid.
Hindi nagtagal, tumayo si Regina at sinabing,
“Oh, Althea, bakit hindi mo kuhanan ng tubig ang asawa mo?”
Mabigat man ang tiyan, tumayo si Althea, ngumiti, at dahan-dahang lumapit sa mesa.
Pag-upo niya pabalik, nagulat ang lahat — hinila ni Regina ang upuan bago pa siya makaupo.
Isang iglap.
Isang sigaw.
Isang malakas na thud.
Nahulog si Althea, diretso sa sahig.
Tumama ang tiyan.
Ang baso ay nabasag.
At ang mga tawa — napalitan ng mga hiyawan.
“ALTHEA!” sigaw ni Renz, habang tumatakbo papalapit.
Ngunit bago pa siya makalapit, may dugo na sa sahig.
At ang mga mata ni Althea, dahan-dahang pumipikit.
ANG TAHIMIK NA OSPITAL
Isinugod siya sa ospital.
Walang nagsalita sa loob ng kotse.
Ang mga kamay ni Renz ay nanginginig, habang si Doña Regina ay tahimik, walang emosyon.
Pagdating sa emergency room, nagsigawan ang mga nurse.
“Placental abruption! Kailangan nating i-deliver ang bata ngayon!”
Pagkalipas ng dalawang oras, lumabas ang doktor.
“Mr. Santiago, ligtas ang asawa mo… pero ang sanggol…”
Tumigil siya.
“Nasa kritikal na kondisyon. Nasa incubator ngayon. Kailangan nating hintayin ang 24 oras.”
Niyakap ni Renz ang asawa, humihikbi.
Si Doña Regina, nakaupo sa gilid, tahimik pa rin.
Hindi niya kayang tumingin kay Althea — o marahil, ayaw lang niyang tanggapin na may kasalanan siya.
ANG PAGIGISING
Kinabukasan, nagising si Althea.
Maputla, mahina, pero buhay.
Sa tabi niya, nakaupo si Renz, nakayuko, hawak ang kamay niya.
“Nasaan ang anak natin?” mahina niyang tanong.
Tahimik si Renz.
“Nasa ICU, mahal. Pero lalaban siya. Sabi ng doktor, malakas daw siya — katulad mo.”
Tumulo ang luha ni Althea.
“Renz…”
“Hmm?”
“Alam kong hindi aksidente ‘yung nangyari kagabi.”
Walang makapagsalita.
Sa labas ng pintuan, tahimik na nakikinig si Doña Regina.
ANG HARAPAN
Makalipas ang ilang oras, pumasok si Regina sa kwarto.
Mahina ang hakbang, nanginginig ang kamay.
“Althea…”
“Ma,” mahinang tugon ni Althea, “bakit niyo ‘yon ginawa?”
Tahimik.
Walang galit sa boses ni Althea, pero ang tanong niya ay parang kutsilyong bumabaon sa puso ni Regina.
“Hindi ko alam… Naiinis lang ako. Hindi kita gusto para kay Renz. Akala ko pinaglalaruan mo lang siya.”
“At ‘yon po ba ang dahilan para patayin niyo ang apo niyo?”
Umiiyak si Regina.
“Hindi ko sinasadya… Diyos ko, hindi ko sinasadya…”
Sa sandaling iyon, tumunog ang telepono ng doktor.
Nanginig ang boses niya:
“Mrs. Santiago, tumigil na ang tibok ng puso ng bata.”
Bumagsak ang mundo ni Althea.
Si Renz, napasigaw.
At si Regina — napaupo sa sahig, humahagulhol, sinasabing,
“Apo ko ‘yun… apo ko ‘yun…”
ANG HULING REGALO
Lumipas ang dalawang linggo.
Inilibing nila ang bata.
Walang tumitingin kay Regina, at siya mismo, halos hindi na lumalabas ng bahay.
Isang gabi, kumatok siya sa kwarto ni Althea.
Bitbit ang maliit na kahon.
“Ito ang singsing ng lola ni Renz,” sabi niya, habang nanginginig ang kamay.
“Para sa’yo. Kasi ikaw ang tunay na babaeng marunong magmahal ng walang kondisyon — kahit sa taong kinasusuklaman mo.”
Tahimik lang si Althea, pero tumulo ang luha niya.
“Ma, hindi ko kayang kamuhian kayo habambuhay.
Pero sana matutunan niyo ring magmahal nang hindi kailangang saktan.”
Nagyakap sila.
At sa unang pagkakataon, umiiyak si Doña Regina hindi bilang biyenan, kundi bilang isang inang nagluksa.
ANG ARAL NG BUHAY
Minsan, ang kasalanan ay hindi laging sinasadya —
pero ang sugat na dulot nito ay hindi kayang gamutin ng pera, ng paghingi ng tawad, o ng panahon.
Ngunit sa bawat pagkakamali, may pagkakataon pa ring magbago,
kung may puso kang marunong umamin at magpatawad.
Ang pagkawala ng isang buhay ay maaaring sumira ng pamilya,
pero minsan, iyon din ang nagiging dahilan para matauhan ang mga pusong nakalimot kung ano ang tunay na halaga ng pagmamahal.
