“NAGTATAKA AKO KUNG BAKIT LAGI NIYANG ISINASARA ANG PINTO NG KWARTO… PERO NOONG ISANG GABI, NARINIG KO ANG BOSES NA HINDI DAPAT NAROON.”
Ako si Lara, 29, isang call center agent na halos araw-araw pagod sa shifting schedule.
Akala ko simple lang ang buhay ko: trabaho, bahay, tulog.
Pero simula nang pumasok ang kapatid kong si Mica, 19, para makituloy habang nag-aaral, may napansin akong kakaiba sa bahay.
Lagi niyang sinasarado ang pinto ng guest room.
Lagi siyang nagmamadali mag-lock.
At gabi-gabi — may boses sa loob.
Boses na hindi kanya.
At boses na kilala ko.
ANG MGA GABI NA NAGIGISING AKO SA BULUNGAN
Una kong narinig iyon noong nag-CR ako ng 1 AM.
Tahimik ang bahay, pero mula sa guest room… may mahina, mabilis na bulong.
Hindi ko naintindihan, pero narinig ko ang tawa ng lalaki.
At kilala ko ang tawang iyon.
Tawa ng boyfriend ko — si Andre.
Kinabahan ako, pero nagpigil ako.
Ayokong mag-assume.
Ayokong maging selosa.
Pero gabi-gabi… paulit-ulit ang bulungan, tawa, at paglakad ng dalawang tao sa loob.
At sa tuwing bubuksan ko ang pinto — tahimik lahat.
Parang wala nangyari.
ANG MENSAHE SA MALI ANG NAPADALA
Noong Lunes ng gabi, habang nasa trabaho ako, nakatanggap ako ng text mula kay Andre:
“Babe, nandito nako sa bahay. Sabihin mo lang kung pwede nako pumasok sa kwarto mo.”
Nagulat ako.
Hindi ako nag-text o tumawag.
At wala siya dapat sa bahay.
Sumagot ako:
“Anong bahay?? Nasa work ako.”
Hindi siya nagreply… pero ilang minuto pagkatapos, may message ang kapatid ko:
“Ate, wag ka muna umuwi ngayon.”
Doon ako kinilabutan.
Alam nilang pareho na wala ako.
Alam nilang pareho na dapat walang nakakakita.
At doon ko napagdesisyunan —
Uuwi ako nang walang sabi.
ANG PAGBALIK KO NG GABI NA HINDI SILA HANDANG HARAPIN
Pagdating ko sa bahay, tahimik ang sala.
Pero may ilaw mula sa guest room — at muli, nakasara ang pinto.
Hindi ako gumawa ng ingay.
Nilapit ko ang tenga ko.
At doon ko narinig ang tinig na hindi ko inakalang siya magsasabi:
“Mica… wag kang masyado maingay. Baka may makarinig.” — lalaki
“Si Ate? Busy iyon lagi! Hindi niya tayo mapapansin.” — Mica
Nanlambot ang tuhod ko.
Parang sumabog ang tenga ko.
Hindi ako umiyak.
Hindi ako sumigaw.
Binuksan ko ang pinto.
ANG EKSENANG DI KO MALILIMUTAN HABANG BUHAY
Nandoon sila.
Half-dressed.
Nagulat.
Nakasalubong ang mata nila.
Si Andre, natulala.
Si Mica, hindi makapagsalita.
Hindi ko sinigaw ang mga salitang gusto kong isigaw.
Hindi ko hinagis ang gamit.
Hindi ako nagwawala.
Tumayo lang ako sa pinto, kalmado.
“Ang saya n’yo ah.”
“Magaling kayong magtago… walong gabi.”
Nanginginig na takot sila pareho.
Pero ang pinakamasakit?
Hindi ang pagtataksil.
Hindi ang pagloloko.
Kundi ang linya ni Mica na hindi ko makakalimutan:
“Ate… mahal ko siya.”
Parang may tumulak sa akin sa bangin.
ANG HULING LINYA KO SA KANILA
Kinuha ko ang luggage ko.
Binuksan ko ang pinto.
At bago ako lumabas, tumingin ako sa kanila — parehong nakaluhod, parehong hindi alam ang sasabihin.
“Kung mahal n’yo ang isa’t isa…”
“Sa inyo na ang bahay.”
“Ayoko ng tahanan na hindi marunong gumalang.”
Lumabas ako.
Hindi lumingon.
Hindi ako sumigaw.
Hindi ako nagtanong.
Kasi minsan…
Ang pinakamalakas na paghihiganti ay ang katahimikan ng taong hindi na babalik.
PAGKATAPOS NG TATLONG BUWAN
May tumawag sa akin — si Tita Lory, kapatid ni Mama.
“Lara… nasa ospital si Mica.
Iniwan na rin siya ni Andre.
Buntis. Walang pera. Walang kasama.”
Pumikit ako.
Huminga malalim.
Hindi ako masama.
Hindi ako perpekto.
Pero hindi rin ako tanga.
Sumagot ako:
“Papunta ako.”
Hindi para kay Andre.
Para kay Mica — kapatid ko pa rin, kahit nilapastangan niya ang tiwala ko.
At nang hawakan niya ang kamay ko sa ospital, humihikbi, mahina:
“Ate… patawad.”
Sa unang pagkakataon…
umiyak ako sa harap niya — hindi dahil sa galit,
kundi dahil sa wakas,
may natutunan siya.
