“KASAL KO ANG UNANG PAG-IBIG KO SA EDAD 28 — PERO SA GABING DAPAT PINAKAMASAYA, NATUKLASAN KO ANG MGA PEKAS NG SAKIT NA INIWAN NG STEPMOM KO SA KANYA… AT AKO ANG HALOS HINDI MAKAHINGA SA HINAGPIS.”
Ako si Liam, 28.
At sa buong buhay ko,
may isang babae lang akong minahal nang buo—
si Tala, ang kaklase kong tahimik noong high school,
ang babaeng may ngiting kayang pakalmahin ang bagyo sa dibdib ko.
Apat na taon ko siyang niligawan.
Dalawang taon kaming magkasintahan.
At ngayong araw—
asawa ko na siya.
Pero hindi ko alam…
na sa likod ng ngiti niya,
may sugat siyang kinikimkim.
Sugat na hindi aksidente,
hindi sakit,
kundi gawa ng dugo ko mismo.
ANG GABI NG KASAL — ANG GABING NANGINIG ANG MUNDO KO
Pagkatapos ng reception,
umuwi kami sa private villa na sinet-up ng pamilya ko.
May bulaklak, kandila, musika—
lahat perpekto.
Si Tala nagtanggal ng veil,
napakaganda ng mukha niya sa ilalim ng dilaw na ilaw.
Lumapit siya sa salamin,
tahimik, parang kinakabahan.
Lumapit ako sa kanya at niyakap siya mula sa likod.
“Love… bakit nanginginig ka? Masaya na tayo ngayon.”
Pero hindi siya tumingin.
Marahan niyang hinubad ang manggas ng wedding dress…
at doon tumigil ang oras ko.
May mahahabang peklat,
pula, puti, iba-ibang hugis,
na tila mga sugat na sinubukang pagalingin
pero hindi tuluyang nawala.
Parang pinaso.
Parang kinamot nang sobra.
Parang sinaktan nang paulit-ulit.
Napaluhod ako.
“T-Tala… ano ’to?
Sino’ng gumawa nito sa’yo?
Kailan?”
Hindi siya nakatingin sa akin.
Parang nahihiya, parang natatakot.
At doon ko narinig ang linyang nagputol sa hininga ko:
“Liam…
hindi ako nawala noong high school.
Hindi ako lumipat dahil sa pag-aaral.”
Tumulo ang luha niya.
“Lumipat ako dahil…
pinalayas ako ng stepmom mo.”
Para akong binagsakan ng mundo.
ANG KATOTOHANANG HINDI KO INASAHAN SA BUONG BUHAY KO
Lumuhod ako sa harap niya.
Pinunasan ko ang luha niya, pero nanginginig ang kamay ko.
“No… hindi maaaring totoo ’yan.
Si Mama Grace… hindi niya magagawa ’yan.”
Umiling siya, marahan, masakit, totoo.
“Noong nalaman ng stepmom mo na crush mo ako…
kinausap niya ako.”
Napahawak ako sa ulo.
Ayaw ko nang marinig.
Pero kailangan ko.
“Sinabi niya sa akin na hindi ako bagay sa’yo.
Na sisirain ko ang kinabukasan mo.”
Huminga siya nang malalim,
parang tinatalo ang takot na iniwan ng nakaraan.
“At noong sinabi kong hindi ako aalis…
hinila niya ang braso ko.
Tinulak niya ako sa likod ng gate.”
Pinakita niya ang isang peklat na malalim.
“Tapos…
binalaan niya ako:
‘Kapag hindi ka umalis, mas malala pa rito ang aabutin mo.’”
Nanginginig ang kamay ko.
Nanginginig ang labi ko.
Nanginginig ang buong kaluluwa ko.
Ako ang dahilan.
Ako ang minahal niya.
Ako ang inaruga niya.
At dahil doon…
siya ang sinaktan.
Hindi ako makapagsalita.
Hindi ko alam paano huminga.
ANG KASAGUTAN NA HINDI SIGAW — KUNDI TAHIMIK NA PAGYAKAP
Tumayo ako at marahan kong hinila siya papunta sa dibdib ko.
Wala akong sinabi.
Wala akong tanong.
Wala akong paliwanag.
Dahil minsan…
wala talagang tamang salita.
Paghawak lang ang meron.
Niyakap ko siya nang mahigpit—
mas mahigpit kaysa kahit kailan.
Parang gusto kong ipalabas sa mga bisig ko ang lahat ng sakit niya.
“Tala…
patawarin mo ako.”
Umiyak siya nang malakas, sa wakas.
“Hindi mo kasalanan, Liam…”
Pero umiling ako.
“Kung hindi mo sinabi sa akin…
kailanman hindi ko malalaman kung sino ang tunay kong kaaway.
Kung gaano kalalim ang sugat na tiniis mo…
para lang hindi ako masira.”
At doon ko sinabi ang linyang matagal nang nasa puso ko:
“Ngayon, ako naman ang magtatanggol sa’yo.
Hindi na sa salita—
kundi sa buhay.”
ANG HAPON NA HINARAP NAMIN ANG PAST NA PARA BANG KASALASALING BANGUNGOT
Kinabukasan,
dinala ko si Tala sa bahay.
Buong pamilya ko nandoon—
kasama si Mama Grace.
Hindi niya alam na alam ko na ang lahat.
Nang pumasok kami,
tumigil siya sa sofa, hawak ang kape,
nagkunwaring masaya.
“Anak! Kamusta ang—”
Hindi ko siya pinatapos.
“Ma…
may kailangan tayong pag-usapan.
Ngayon.”
Nagtama ang mata naming dalawa.
At nang makita niya si Tala sa likod ko…
kumunot ang mukha niya.
Kinabahan.
Palinga-linga.
At bumulong:
“Bakit nandito siya?”
Pero hindi na ako natakot.
“Dahil kailangan mong pakinggan kung paano mo siya sinaktan.
At paano mo ako niloko.”
Nanginginig ang labi ni Tala.
Pero tinapik ko ang kamay niya—
na parang sinabing:
“Hindi mo na kailangan lumaban mag-isa.”
At doon nagsimula ang pag-iyak ng nanay ko.
Ang pag-amin.
Ang pagsisisi.
Ang paghilom.
Kasama naming lahat.
ANG PAGPAPATAWAD NA GINAWA KONG REGALO SA ASAWA KO
Pag-uwi namin sa apartment,
naupo ako sa tabi ni Tala sa kama namin.
Hinawakan ko ang braso niyang may peklat.
Hinalikan ko iyon—isa-isa.
“Ito… hindi peklat.”
“Ito ang dahilan kung bakit mas pinili kitang mahalin.”
Umiyak siya ulit.
“Liam… bakit mo ako minamahal nang ganito?”
Ngumiti ako.
“Dahil hindi kita minahal dahil walang sugat ka.
Minahal kita… dahil kahit may sugat ka,
hindi ka sumuko.”
At doon ko siya niyakap nang parang huling beses.
Pero hindi iyon huli.
Dahil iyon ang unang gabi
na naramdaman ko ang tunay na kahulugan ng kasal:
Dalawang taong pinagsama…
para buuin ang isa’t isa.
