Ako si Sierra, 27 taong gulang.
Ngayong gabi, nag-iisa ako sa loob ng masikip na kuwarto, nakahawak sa tiyan na minsan naging tahanan ng munting buhay.
Ako ay buntis noon.
May bata sana sa loob ko…
pero nawala siya, hindi dahil sa kapalaran, kundi dahil sa tao mismo na dapat naging sandigan ko.
ANG MUNDO KO NG PAG-ASA
Lumaki akong nangangarap lang maging ina.
Maging asawa.
Maging taong may pamilya—hindi maluho, pero mahal.
Makilala ko si Tony, 30 taong gulang, akala ko siya na ‘yon.
Mabait noong una.
Mapagkalinga, matamis ang salita.
Sinabi niya:
“Aalagaan kita habang buhay, Sierra. Wala ka nang iintindihin.”
At naniwala ako.
Pinili ko siyang maging tatay sa una kong anak.
MUNTING SINTAY NA NAWALA SA KATAHIMIKAN
Nang malaman ko na buntis ako,
luha ko bumuhos sa kaligayahan.
Isip ko lumipad: may mga pinyata sa birthday, may goodnight kiss ako para sa sanggol, may rocking chair ako’t siya tuwing gabi…
Pero nagbago siya.
Si Tony.
Naging mainitin ang ulo.
Lasing araw-araw.
Sisigawan ako sa hinaing ko.
Sinabi niya:
“Wag mo akong utusan, babae ka lang!”
Di na niya ako tinitingnan bilang asawa.
Hinila niya ako isang gabi, pinislit braso ko, sinipa ang mesa ng hapunan.
Pagkatapos ng ilang linggo—sinipa niya ang pinto habang ako nakaupo,
natumba ako,
naramdaman ko ang sakit na hindi ko malilimutan.
ANG TAHIMIK NA PAGKAWALA
Sumugod ako sa hospital.
May dugo.
May takot.
May iyak na hindi ko marinig dahil may kasamang pagwawala sa puso ko.
At sinabi ng doktor:
“Ma’am… wala na po ‘yung baby.”
Nabingi ako.
Hindi ako sumigaw.
Hindi ako humagulgol.
Pero ang kaluluwa ko… nawasak.
ANG PAGSULAT NG PATAY NA PANGARAP
Umuwi ako sa bahay… mag-isa.
Walang Tony. Wala nang baby.
Sa higaan, isinulat ko ang mga salitang hindi ko kayang sambitin:
“Baby… pasensya na.
Hindi ko naprotektahan ka.
Pero mula ngayon hanggang sa huling araw ko—pangalan mo ang magiging lakas ko.”
Hindi ko siya nakita, hindi ko narinig ang iyak niya, hindi ko nahalikan ang noo niya.
Pero ipinangako ko—hindi ako mamamatay kasama ang pangarap ko.
ANG PAGBALIK NG PUSO SA SARILI NIYA
Umalis ako sa bahay na iyon.
Lumipat sa women’s shelter.
Kumuha ng trabaho bilang tagaluto sa karinderya.
Hindi malaki ang kita, pero may pagkain.
May higaan.
May katahimikan.
At sa bawat gabi,
hawak ko maliit na puting lana—sapa ng blanket na hinabi ko para sa anak ko nung nasa sinapupunan pa lang siya.
Sinasabi ko sa kanya:
“Kung nandito ka… magiging proud ka sa nanay mo.”
“At kahit di mo ko nakita… minahal kita ng sobra-sobra.”
ARAL NG KWENTO
May mga pangarap na naaagaw sa atin—hindi ng panahon, kundi ng tao.
Pero ang tunay na lakas ng isang ina?
Hindi sumusuko kahit wasak na.
Ang katawan ng isang babae—hindi dapat nagdurusa dahil sa kamay ng lalaking di marunong magmahal.
At ang kanyang puso—hindi dapat patayin,
pero hangaan pa lalo kung ipinagpatuloy niyang mabuhay.
Kung may kilala kang tahimik lang…
baka siya ay nanay na nagluluto ng luha para gawing pag-asa.
