INIWAN AKO NG ASAWA KO HABANG BUNTIS PA AKO — PERO NGAYON, ANG ANAK NA PINAGHIRAPAN KO MAG-ISA, SIYA NA ANG NAGPAPAGALING SA MUNDO
Si Maria ay 23 anyos nang iwan siya ng asawa niyang si Eric. Mula sa probinsya ng Batangas, simple lamang ang pangarap niya—makabuo ng pamilya, mamuhay nang tahimik, at magpalaki ng anak na may pagmamahal. Pero tulad ng maraming pangako, madaling binitiwan ni Eric ang salitang “habambuhay,” at iniwan siyang mag-isa sa gitna ng pinakamabigat na yugto ng buhay niya—buntis pa siya.
Isang gabi, habang umiiyak siya sa harap ng lumang bentilador, hawak-hawak ang tiyan niyang anim na buwang buntis, doon niya nakita ang sulat na magbabago sa buhay niya. “Hindi ko kaya. Pasensiya na. Hindi ako handang maging ama.” Sa gabing iyon, parang gumuho ang mundo niya. Pero habang nakayakap siya sa tiyan niya, pabulong niyang sinabi: “Anak… hindi kita pababayaan.”
ANG MGA TAON NG PAGHIHIRAP
Mag-isa siyang nanganak sa pampublikong ospital. Wala siyang kamay na mahawakan, walang tinig na magpalakas ng loob. Siya lamang at ang puso niyang pinipilit tumatag. Mula noon, nagsimula ang buhay ng pag-igib, paglilinis, paglalaba, at pagtitinda ng lugaw tuwing gabi upang may makain sila.
Lumaking tahimik at mabait si Jacob. Maraming beses siyang nagtanong kung nasaan ang kanyang ama. Ang sagot ni Maria ay laging may tapang at luha: “Anak, nasa malayo. Pero nandito naman ang langit sa tabi natin.” Sa gutom na gabi, si Maria ang nauunang hindi kakain para may matira para kay Jacob.
ANG PANGARAP NA NAGPAHAYAG NG LIWANAG
Isang araw, habang naglilinis si Maria sa isang maliit na klinika, nakita niyang nakatitig si Jacob sa doktor na may hawak na stethoscope. May kakaibang kislap sa mga mata ng bata. “Ma, gusto kong maging doktor,” sabi niya.
Natigilan si Maria—hindi niya alam kung matatawa o iiyak. Pero ngumiti siya, kahit pawisan at pagod. “Kaya mo ‘yan, anak. Gagawa ako ng paraan. Kahit masaktan ang kamay ko, basta ang pangarap mo hindi masaktan.”
At sineryoso niya ang pangakong iyon. Bawat barya ay iniipon. Bawat dagdag trabaho ay tinatanggap. Bawat pagod, tiniis niya para kay Jacob.
ANG ARAW NG TAGUMPAY
Makaraan ang labingwalong taon, nagtapos si Jacob bilang valedictorian sa pre-med. Simple ang toga, pero makapangyarihan ang ngiti. Doon sa graduation, may lumapit na payat at maputlang lalaki.
“Maria… ako si Eric.”
Tahimik ang mundo ni Maria. “Pwede ko bang makita ang anak natin?” tanong niya. Lumapit si Jacob, nagtatanong ang mga mata. “Tatay?” Mahinahon pero buo ang sagot ni Maria.
“Anak… ang taong umalis sa ulan, hindi dapat hinahabol pag-umaaraw na.”
Umuwi si Eric na walang masabi.
ANG HINDI INAASAHANG PAGBABALIK
Pagkalipas ng sampung taon, si Jacob ay naging Dr. Jacob Santos—isang kilalang cardiologist. Isang araw, dinala sa ospital ang isang matandang pasyente. Nang makita niya ang mukha nito, nanlamig siya.
Si Eric.
Tahimik si Jacob, ngunit tumayo siya bilang doktor, hindi bilang anak. “Hindi ko po alam kung bakit niyo kami iniwan. Pero tinuruan ako ni Mama kung paano magpatawad. Kaya gagawin ko ang trabaho ko—ililigtas ko po kayo.”
Sa loob ng ilang linggo, gumaling si Eric. Bago siya umuwi, lumapit si Maria sa kanya—matanda na, maputi na ang buhok, nanginginig na ang mga kamay. “Sana natagpuan mo na ang kapayapaan,” sabi niya.
Lumuhod si Eric, umiiyak. “Patawad.”
Ngumiti si Maria. “Matagal na kitang pinatawad. Kasi kung hindi… hindi ako tatayo para sa anak natin.”
ANG INA NA HINDI SUMUKO
Isang taon ang lumipas, tumanggap si Dr. Jacob ng parangal bilang Outstanding Filipino Physician of the Year. Habang hawak niya ang tropeyo, tinawag niya ang babaeng nasa tabi niya.
“Ang babaeng ito,” sabi niya, “ay hindi lang nanay. Siya ang dahilan kung bakit ako nagligtas ng buhay. Siya ang nagturo sa’kin na mahalin ang mundo, kahit minsan, ang mundo hindi minahal kami pabalik.”
Tumayo ang buong auditorium. Palakpakan. Pagmamahal.
At sa sandaling iyon, ang dating labanderang ipinaglaban ang bawat araw, ay naging ina ng isang lalaking nagpapagaling ng puso ng mundo.
