HUMINGI NG TUBIG ANG MATANDANG PULUBI SA ISANG MANSYON PERO ITINABOY SIYA, SA KABILANG KUBO SIYA PINAPASOK… AT DOON NAGBAGO ANG BUHAY NG PAMILYANG TUMULONG

Tanghaling tapat at nakapapaso ang init ng araw.
Sa harap ng Villa Esmeralda, isang marangyang mansyon na may mataas na gate, may isang matandang lalaki na kumakatok.

Siya si Tata Selo. Punit-punit ang damit, putikan ang paa, at nanginginig ang mga labi sa uhaw.

“Tao po… Maawa na po kayo… kahit isang basong tubig lang,” paos na tawag ng matanda.

Lumabas si Donya Vina, ang may-ari ng mansyon, habang paypay ang sarili.
Kasunod niya ang dalawang malalaking aso.

“Ano na naman ‘yan?!” bulyaw ni Donya Vina.

“Ma’am, tubig lang po sana…” pakiusap ni Tata Selo.
Nandidiring tinakpan ni Donya Vina ang ilong niya.

“Umalis ka dyan! Ang baho mo! Baka may dala kang sakit at mahawa pa ang mga imported na aso ko!”

Tinutukan ng guard ng hose ang matanda para takutin.
Gumapang palayo si Tata Selo, luhaan at halos mawalan ng malay.

Sa di kalayuan, may tagpi-tagping barong-barong.
Nakita ito ni Mang Pedring, hardinero na kakatanggal lang sa trabaho ni Donya Vina.

“Tay! Dito po kayo,” tawag ni Mang Pedring.

Inalalayan niya ang matanda papunta sa kanilang kubo.
Sinalubong sila ni Aling Nena at ng anak nilang si Bimbo.

“Naku, ang init ng katawan niya,” nag-aalalang sabi ni Aling Nena.

Ang ulam nila: isang pirasong tuyo.
Pero nang makita nila ang kalagayan ng matanda, hindi sila nagdalawang-isip.

Ibinigay ni Bimbo ang kanyang share na kanin.

“Tay, kainin niyo na po ito.”

Ibinigay ni Mang Pedring ang huling pitsel ng malinis na tubig.
Pinaypayan ni Aling Nena ang matanda hanggang gumanda ang pakiramdam niya.

“Pasensya na po kayo, ‘yan lang ang meron kami…” sabi ni Mang Pedring.

Ngumiti si Tata Selo.

“Ang tubig na bigay niyo… mas masarap pa sa alak ng mayayaman.”

Umalis si Tata Selo kinabukasan matapos hilingin ang buong pangalan ng pamilya.
“Babalik ako. Huwag kayong mawawalan ng pag-asa,” pangako niya.

Lumipas ang isang linggo.

Nagkakagulo sa Villa Esmeralda.
Isang convoy ng magagarang sasakyan ang dumating.
Nagmamadaling lumabas si Donya Vina, akala ay para sa kanya.

Pero nilampasan siya ng mga sasakyan…

At huminto sa harap ng kubo nila Mang Pedring.

Bumaba ang isang lalaking naka-amerikana.
Kasunod niya, lumabas si Tata Selo — ngunit malinis, maayos, at kagalang-galang na sarili.

“T-Tay?” gulat na tanong ni Mang Pedring.

Lumapit si Tata Selo at nagsalita:

“Ako si Don Marcelino Zobel, ang may-ari ng lupang tinitirikan ng mansyon na ito… at ng kubo na iyon.”

Napatigil si Donya Vina.
Siya ang tunay na landlord na hindi pa niya nakikilala.

“Noong nakaraang linggo, nagpanggap akong pulubi para malaman kung sino ang may pusong tumulong…”

Humarap kay Donya Vina:

“Ang lease contract mo ay tapos na kahapon… at HINDI KO NA IRE-RENEW.”

Namutla si Donya Vina.

Humarap si Don Marcelino kay Mang Pedring at sa pamilya:

“Noong uhaw ako, binigyan niyo ako ng tubig.
Noong gutom ako, hinati niyo ang pagkain niyo.
Pinatunayan niyong hindi kailangang maging mayaman para maging mabuti.”

Inilabas niya ang isang titulo ng lup

“Simula ngayon, sa inyo na ang buong lupang ito…
At pati ang Villa Esmeralda.”

Napaluhod si Aling Nena at Mang Pedring sa iyak.
Si Donya Vina ay halos himatayin.

“Bagay sa inyo ang malaking bahay dahil malaki ang puso niyo,” wika ni Don Marcelino.
“At ikaw, Vina… bigyan kita ng isang linggo para lisanin ang mansyon.”

Mula noon, ang kubong nagkakasya lamang sa tatlo…
ay napalitan ng mansyon na hindi nagsasara ang pinto para sa mga nauuhaw at nangangailangan.

Kahit kaunting kabutihan, kayang baguhin ang kapalaran ng isang buong pamilya.