“HUMILING LANG AKO NG TUBIG PARA SA MGA ANAK KO — PERO ANG GINAWA NG MATANDANG LALAKI AY NAGPAIYAK SA BUONG TERMINAL.”
ISANG INA NA MALAPIT NANG SUMUKO
Ako si Gina, 28 taong gulang.
Tatlo ang anak ko.
Wala na ang asawa ko.
Hindi dahil namatay siya…
kundi dahil iniwan niya kami nang malaman niyang wala na siyang makukuha sa akin.
Nakatira kami sa ilalim ng sirang waiting shed.
Isang karton.
Isang lumang kumot.
Isang bote ng tubig na paulit-ulit naming hinihigop kahit wala nang laman.
ANG ARAW NA WALA NA KAMING LAKAS MAGLAKAD
Tanghali noon sa bus terminal.
Mainit.
Maingay.
Maamoy ang usok.
Yakap ko ang bunso ko.
Ang dalawa kong anak hawak ang laylayan ng damit ko.
“Ma… nauuhaw ako…”
Wala na akong pera.
Wala na kaming barya.
Wala na akong maibigay kahit isang patak ng tubig.
ANG HULING LAKAS NG ISANG INA
Lumapit ako sa mga tao.
Isa.
Dalawa.
Tatlo.
“Pasensya na po… baka may tubig lang po kayo…”
May umiwas.
May tumalikod.
May nagkunwaring hindi ako nakikita.
Hanggang may nakita akong matandang lalaki.
Mahina na ang lakad.
May tungkod.
Mukhang wala ring pera.
Pero siya lang ang huminto.
ANG MGA SALITANG NAGPAHINTO SA AKING PAGHIHINGALO
Tiningnan niya ang mga anak ko.
At mahinang sinabi:
“Huwag kang matakot humingi.”
Binuksan niya ang bag niya.
At inilabas:
• Isang bote ng malamig na tubig
• Isang tinapay
• Dalawang saging
ANG UNANG HIGOP NG BUHAY
Inabot ko sa mga anak ko.
Umiinom sila parang hindi pa nakakatikim.
Ako?
Hindi ko kinaya.
Umupo ako sa sahig.
Umiyak.
Hindi dahil sa hiya.
Kundi dahil…
may nakakita pala sa amin.
ANG SEKRETO NG MATANDANG LALAKI
Habang kumakain ang mga bata…
tinanong ko siya:
“Tay… bakit kayo tumigil?”
Ngumiti siya.
Tinitigan ang layo.
At sinabi:
“Noong bata pa ang anak kong babae…
wala rin kaming makain.”
“May isang babaeng tumulong sa amin.”
“Ayoko na dumating ang araw na palampasin ko ‘yon.”
ANG HINDI KO INAASAHAN NA HILING
Tumayo na siya para umalis.
Pero bago siya tuluyang lumayo… sinabi niya:
“Balang araw…
kapag kaya mo na…
ikaw naman ang tumigil para sa iba.”
EPILOGO — ANG INA NA MULING NATUTONG HUMINGA
Hindi kami biglang yumaman.
Hindi agad nawala ang problema.
Pero sa araw na iyon…
hindi na kami uhaw.
Hindi na kami gutom.
Hindi na kami mag-isa.
At sa puso ko…
may pangako:
Hinding-hindi ko palalampasin ang isang taong nangangailangan.
ARAL NG ISTORYA
Walang maliit na tulong kapag gutom ang kaluluwa.
Walang simpleng kabutihan kapag pagod na ang puso.
Minsan…
ang saglit na pagtigil mo…
siya palang simula ng buhay ng iba.
