BAGO AKO MANGANAK, MAY LALAKENG BIGLANG PUMASOK SA KWARTO AT SINABI: “AKO ANG TATAY NIYAN!”
Ako si Mariel, 28 anyos, at ito ang kwentong hindi ko inakalang mangyayari sa pinaka-importanteng araw ng buhay ko—
ang araw na manganak ako.
Pero bago ako magsimula…
kailangan ninyong malaman:
Hindi ko alam kung sino ang nagsasabi ng totoo.
At hanggang ngayon…
hindi ko pa rin alam kung kanino ako dapat maniwala.
ANG SAKIT, ANG TAKOT, AT ANG KATAHIMIKAN
Gabi noon nang dinala ako sa ospital. Sumisigaw ako sa sakit habang si Luis, ang asawa ko, ay halos maiyak sa pag-aalala.
“Mariel, kapit lang… andito lang ako.”
Pero habang papalapit kami sa delivery room, may napansin akong hindi normal sa kanya.
Pawis na pawis siya. Namumutla. At parang may tinatago.
“Luis… may problema ba?”
“W-Wala. Focus ka lang sa baby.”
Pero hindi ako naniwala.
May lungkot sa mata niya na hindi ko pa nakikita sa loob ng limang taon naming pagsasama.
Pero wala na akong oras para magtanong.
Pumutok ang panubigan ko.
At doon nagsimula ang lahat.
ANG PAGPASOK NG TAONG HINDI KO KILALA
Habang inuupo ako sa kama ng delivery room, nanginginig sa sakit, biglang bumukas ang pinto nang malakas.
Pak!
At isang lalaking hindi ko kilala ang pumasok.
Matangkad. Maputi. Matipunong katawan.
Naka-itim na jacket.
At may matang punong-puno ng takot at pagmamadali.
“MARIEL!” sigaw niya.
Napahinto ang mga nurse.
Ako? Napatulala.
“S-Sino ka?!” halos pasigaw kong tanong.
Lumapit siya—diretso ang tingin sa tiyan ko.
“AKO ANG TATAY NG BATA!”
Napatigil ang buong kwarto.
“ANO?!” sigaw ng isang nurse.
Ako? Halos mahulog sa kama.
Luis?
Tumakbo papasok, galit na galit.
“UMALIS KA DITO! WALA KANG KARAPATAN!”
Pero ang lalaki…
hindi natinag.
Tumingin siya sa akin, at sa pinaka-masarap at pinakamasakit na tono, sinabi niya:
“Mariel… please. Sabihin mo sa kanila ang totoo.”
Hindi ko alam kung anong mas masakit—
ang contraction na parang binibiyak ako,
o ang tingin ni Luis… puno ng sakit at pagtataksil.
ANG NAKATAGONG PAST NA HINDI KO SINABI NINUMAN
Huminga ako nang malalim.
“Luis… kailangan kong… sabihin sa’yo ang totoo.”
“Anong totoo, Mariel? Sino ’tong hayop na ’to?”
At doon pumasok ang alaala—
isang gabing hindi ko dapat binalikan.
Si Arvin.
“He’s… my ex,” mahinang sabi ko.
Parang gumuho ang mundo ni Luis.
“A-ARVIN?! Akala ko matagal mo nang pinutol ang lahat!?”
Tumulo ang luha ko.
“Luis… bago tayo ikasal, isang beses lang kaming nagkita. Hindi ko sinadya. Nalasing ako. Hindi ko alam…”
Humigpit ang panga ni Arvin.
“Hindi aksidente, Mariel. Nagmahal ka sa akin noon. At hindi mo ako iniwan nang basta-basta.”
“UMALIS KA!” sigaw ni Luis.
Pero tumingin si Arvin diretso sa mata niya.
“At ikaw? Sigurado ka bang kaya mong harapin ang resulta ng DNA test?”
Natigilan si Luis.
Ako? Quasi himatayin.
“Anong DNA test?!”
Tinuro ni Arvin ang tiyan ko.
“Bago ka ikasal kay Luis… nagpa-test ka dahil natatakot kang hindi siya ang tatay. At ako? Ako ang lumabas na—”
“TUMIGIL KA!” sigaw ko.
Nanginginig ang mga kamay ko.
“Kasi hindi ko pa alam noon! Hindi ako sigurado!”
Luha ang bumagsak sa mukha ni Luis.
“Totoo ba ’to, Mariel? Nagtago ka ng DNA test?”
Naramdaman ko ang contraction.
Sumigaw ako sa sakit.
Umiyak ako habang sabi ko:
“Luis… hindi ako sigurado kung sino ang ama. Pero—”
Sinuntok ni Luis ang dingding—malakas.
Ikaw ba naman marinig ’yun habang manganak ka?
ANG KATOTOHANAN NA WALANG NAKAHANDA
While sumisigaw ang mga nurse:
“Mariel, push! Malapit na!”
May isa pang sumisigaw sa loob ng delivery room:
“AKO ANG AMA!” — Arvin
“SIYA ANG AMA!” — Luis
“MA’AM, HUMINGA PO KAYO!” — Nurse
“AYOKO NA!” — Ako
Parang teleserye na hindi ko hiningi.
At sa huling pag-ire ko…
narinig ko ang iyak ng anak ko.
Isang malakas na iyak—
malinis, malinaw, at parang sumigaw rin ng katotohanan.
ANG RESULTA NA NAGPAHINTO SA LAHAT
Kinuha siya ng pedia.
Isang minuto lang ang lumipas nang bumalik siya at sinabi ang hindi ko inaasahan.
“Ma’am… may kailangan kayong makita.”
Inilapit niya ang baby.
At doon ko nakita…
ang mata.
Asul.
Asul—katulad ng kay Arvin.
Asul—na hindi galing kay Luis.
At doon ko naramdaman na parang may bumagsak na daigdig sa dibdib ko.
Luis…
napaupo.
Tahimik.
Arvin…
naluha.
Ako?
Nawala ang lakas ko.
ANG DESISYON NA PINAKAMAHIRAP SA BUHAY KO
Pagkaraan ng ilang oras, dinala ako sa private room.
Tahimik si Luis.
Tumingin siya sa akin at sinabi:
“Mariel… mahal kita. Pero nasaktan mo ako nang sobra. Kailangan kong lumayo muna.”
At umalis siya.
Hindi na siya lumingon.
Si Arvin?
Lumapit sa kama.
Hinawakan ang kamay ko.
“Hindi ko gustong masaktan ka. Hindi ko gustong wasakin ang pamilya mo. Pero hindi ko hahayaang lumaki ang anak ko na hindi niya ako kilala.”
Tumingin siya sa baby ko.
“At kahit hindi mo pa ako kaya patawarin…
ako ang tatay niya.
At pangako—
hindi ko kayo iiwan.”
At doon ko naramdaman ang unang kapayapaan matapos ang bagyong iyon.
ARAL NG KWENTO
Ang katotohanan…
lagi itong lalabas, kahit anong pagtatago mo.
Pero minsan, ang pinakamahirap na aral ay ito:
Ang puso, kahit sinubukan mong kontrolin, may sariling desisyon.
At ang pag-ibig?
Hindi laging tungkol sa kung sino ang nauna…
kundi kung sino ang handang manatili.
TANONG PARA SA MGA MAMBABASA
Kung ikaw ang nasa pwesto ni Mariel… sino ang pipiliin mo? Ang lalaking nasaktan, o ang lalaking nanindigan?
