Mabigat ang talukap ng mga mata ni Sarah habang nakasandal sa bintana ng Flight 808 na patungo sa Manila galing Los Angeles. Sa labas, ang kalangitan ay isang malawak na karagatan ng dilim at bituin. Sa loob, ang humuhuni na tunog ng makina ng eroplano ay nagsisilbing oyayi para sa karamihan ng mga pasahero. Si Sarah, tatlumpu’t limang taong gulang, ay nakasuot ng simpleng hoodie at maong. Walang nakapapansin sa kanya. Sa tingin ng iba, isa lang siyang pagod na OFW o turista. Ngunit sa ilalim ng kanyang jacket, ang kanyang puso ay may bitbit na bigat na hindi kayang sukatin ng kahit anong timbangan.

Limang taon na ang nakalilipas, si Sarah ay kilala sa ibang pangalan: “Captain Sarah ‘Viper’ Valderama.” Siya ang pinakabatang babaeng Squadron Leader ng Philippine Air Force. Isang alamat. Walang takot. Ngunit isang misyon ang nagpabago sa lahat. Isang misyon kung saan namatay ang kanyang wingman at fiancé na si Rico. Mula noon, tinalikuran niya ang paglipad. Isinumpa niya na hindi na siya hahawak ng manibela ng eroplano. Tumakas siya sa Amerika, nagtrabaho bilang waitress, at sinubukang kalimutan ang tunog ng jet engines. Pero heto siya ngayon, sakay ng eroplano pauwi dahil sa balitang may sakit ang kanyang ina.

“Ladies and gentlemen, we are currently cruising at 35,000 feet,” anunsyo ng Kapitan sa intercom. “Please keep your seatbelts fastened as we expect some turbulence ahead due to Typhoon Ambo.”

Pumikit si Sarah. Turbulence. Sanay siya diyan. Sa katunayan, mas panatag siya sa ere kaysa sa lupa. Pero pinili niyang matulog. Gusto niyang takasan ang alaala. Isinuot niya ang kanyang noise-canceling headphones at hinayaan ang sarili na lamunin ng antok.

KABANATA 2: ANG BANGUNGOT SA HIMPAPAWID

Nagising si Sarah hindi dahil sa liwanag, kundi dahil sa isang malakas na JOLT. Ang eroplano ay biglang bumagsak ng ilang metro bago muling tumaas. Nagsigawan ang ilang pasahero. Tinanggal ni Sarah ang headphones niya. Naramdaman niya ang kakaibang vibration sa sahig. Hindi ito ordinaryong turbulence. Bilang isang beteranong piloto, alam niya ang “feel” ng eroplano. May mali.

Biglang namatay ang mga ilaw sa cabin at napalitan ng emergency lighting. Ang mga oxygen masks ay hindi bumagsak, pero ang amoy ng sunog na wiring ay nagsimulang kumalat.

“Attention passengers! This is the Purser speaking,” boses ng isang babae sa intercom, halatang nanginginig at umiiyak. “Kailangan po namin ng… ng doktor! May doktor po ba on board?”

Tumayo ang isang lalaki sa business class. Doktor siguro. Pumasok siya sa cockpit. Lumipas ang limang minuto. Sampung minuto. Lalong naging magulo ang lipad ng eroplano. Gumegewang ito pakaliwa at pakanan.

Bumukas muli ang intercom. Sa pagkakataong ito, hindi na ang Purser ang nagsasalita. Boses na ito ng isang lalaki, pero hindi boses ng Kapitan na narinig nila kanina. Boses ito ng Co-Pilot, at halatang hirap na hirap itong magsalita.

“Mayday… Mayday… This is First Officer Santos. The Captain is… incapacitated. Nagkaroon ng severe seizure. At ako… ako ay natamaan ng debris mula sa sumabog na panel… hindi ko maigalaw ang kanang kamay ko… at lumalabo ang paningin ko…”

Natahimik ang buong eroplano. Ang takot ay gumapang sa bawat isa. Ang Kapitan, walang malay. Ang Co-Pilot, bulag at baldado. At sila ay nasa gitna ng Pacific Ocean, papasok sa isang bagyo.

“Nananawagan ako…” patuloy ng Co-Pilot, ang boses ay humihina. “Kung mayroon man sa mga pasahero na marunong magpalipad… kahit Cessna, kahit maliit na eroplano… o sinumang may karanasan sa aviation… please… pumunta kayo sa cockpit. Kailangan namin kayo. Ngayon din.”

Nag-iyakan ang mga tao. Nagdasal nang malakas ang iba. “Diyos ko! Katapusan na natin!” sigaw ng isang ginang. Ang mga flight attendant ay nagtutulakan kung sino ang hahanap ng tulong. Walang tumatayo. Walang may alam.

Si Sarah ay nakaupo lang, nakahawak nang mahigpit sa armrest. Ang kanyang puso ay kumakabog. Huwag, Sarah. Nangako ka. Hindi ka na lilipad. Mamamatay ka lang ulit. Mamamatay silang lahat gaya ni Rico.

Pero narinig niya ang iyak ng isang bata sa likuran niya. “Mama, ayoko pa pong mamatay.”

Napapikit si Sarah. Naalala niya ang sinabi ni Rico bago ito mawala. “Ang galing natin ay hindi para sa atin, Sarah. Para ito sa mga hindi kayang ipagtanggol ang sarili.”

Huminga siya nang malalim. Tinanggal niya ang kanyang seatbelt. Tumayo siya. Ang kanyang mga mata na kanina ay pagod, ngayon ay nagliliyab na sa determinasyon.

Naglakad siya sa gitna ng aisle habang ang eroplano ay yumuyugyog. Ang mga tao ay nakatingin sa kanya. Isang babaeng naka-hoodie, simple, walang arte.

Hinarang siya ng isang Flight Attendant. “Ma’am, bumalik po kayo sa upuan niyo! Delikado!”

Tinanggal ni Sarah ang kanyang hood. Tinitigan niya ang mata ng Flight Attendant.

“Ako,” matatag na sabi ni Sarah. “Ako ang hinahanap niyo. Dati akong Fighter Pilot ng Philippine Air Force. Top Gun Class 2015. Dalhin mo ako sa cockpit.”

KABANATA 3: ANG COCKPIT

Pagpasok ni Sarah sa cockpit, tumambad sa kanya ang kaguluhan. Ang Kapitan ay nakasubsob sa gilid, walang malay at duguan ang ilong. Ang Co-Pilot na si First Officer Santos ay nakahawak sa manibela gamit ang kaliwang kamay, pero ang kanyang mukha ay puno ng dugo mula sa sugat sa ulo, at ang kanyang mga mata ay namamaga na parang hindi na makakita. Ang dashboard ay puno ng warning lights. Pula. Dilaw. Kumukurap.

“Sino ‘yan?” tanong ni Santos, hindi makalingon.

“Captain Sarah Valderama. Retired,” sagot ni Sarah habang mabilis na inuupo ang sarili sa upuan ng Kapitan matapos hilahin ng mga stewardess ang walang malay na piloto.

“Valderama?” bulong ni Santos. “Ang… ang ‘Viper’?”

“Oo. Ako ‘yun. Anong status natin?”

“Sabog ang hydraulic system A. Ang engine number 2 ay nag-o-overheat. At ang navigation system… patay na. Lumilipad tayo nang bulag, Ma’am. At papasok tayo sa mata ng bagyo.”

Tiningnan ni Sarah ang mga instrumento. Ang Boeing 777 ay hindi katulad ng fighter jet na nakasanayan niya, pero ang prinsipyo ng paglipad ay pareho. Physics. Hangin. Bilis.

“Stewardess,” utos ni Sarah nang walang pag-aalinlangan. “Linisin niyo ang sugat ni Officer Santos. Kailangan ko siya para sa radyo. At sabihin niyo sa mga pasahero, huminahon sila. Ako ang bahala.”

Hinawakan ni Sarah ang yoke. Ang bigat. Iba ang bigat ng commercial plane. Parang nagmamaneho ng isang higanteng balyena sa himpapawid.

“Tower, this is Flight 808. Do you copy?” tawag ni Sarah sa radyo.

Static.

“Tower, this is Flight 808. We are declaring an emergency. Pilot incapacitation. Severe mechanical failure.”

Static.

Walang sumasagot. Sira ang long-range radio.

“Tayo na lang ang natitira, Santos,” sabi ni Sarah.

“Ma’am… hindi ko na kaya,” sabi ni Santos. “Nahihilo ako.”

“Huwag kang bibitaw!” sigaw ni Sarah. “Kailangan kita! Ikaw ang mata ko sa mga switch na hindi ko kabisado! Gumising ka!”

Sa labas, ang langit ay naging itim. Ang mga kidlat ay gumuguhit sa paligid ng eroplano. Pumasok na sila sa bagyo. Ang eroplano ay parang laruan na ibinabato ng hangin.

BOG!

Isang malakas na pagsabog ang narinig sa kanang bahagi.

“Engine 2 fire!” sigaw ni Santos.

Nakita ni Sarah ang warning light. Nasusunog ang kanang makina.

“Shutting down Engine 2,” sabi ni Sarah. Pinatay niya ang fuel supply sa kanang makina. Ngayon, iisang makina na lang ang gumagana para sa dambuhalang eroplanong ito. At dahil sa bigat, mabilis silang bumababa.

“Altitude alert. Terrain. Terrain,” sabi ng computerized voice.

Bumabagsak sila.

KABANATA 4: ANG IMPOSIBLENG MANEUVER

Kailangan nilang mag-emergency landing. Pero saan? Nasa gitna sila ng dagat. Ang pinakamalapit na isla ay ang Guam, pero hindi aabot ang isa nilang makina.

“Ma’am, may nakikita akong isla sa radar bago namatay,” sabi ni Santos. “Pero maliit lang. Lumang airstrip ng World War II. Maikli. Hindi kasya ang 777 dun.”

“Kasya ‘yan,” sabi ni Sarah, bagamat hindi siya sigurado. “Kagaya lang ‘yan ng pag-landing sa aircraft carrier. Kailangan lang nating ibagsak nang tama.”

Ito ang specialty ni Sarah noong nasa Air Force siya. Precision landing. Pero noon, mag-isa lang siya sa jet. Ngayon, may 300 buhay na nakasalalay sa likod niya.

“Brace for impact!” anunsyo ni Sarah sa intercom. “Iuwi ko kayo. Pangako.”

Bumulusok ang eroplano pababa, tumatagos sa makakapal na ulap. Ang hangin ay napakalakas, tinutulak ang eroplano pakanan. Kailangan ni Sarah gamitin ang buong lakas niya para panatilihing tuwid ang lipad. Ang kanyang mga braso ay nanginginig sa pagod, ang kanyang pawis ay tumutulo sa mata.

“Nakikita ko na!” sigaw ni Sarah.

Sa gitna ng maalon na dagat, may isang maliit na isla. At may isang piraso ng semento na puno ng damo at lubak. Ang runway. Maikli. Sobrang ikli.

“Masyadong mabilis tayo, Ma’am! We’re coming in too hot!” sigaw ni Santos. “Lalagpas tayo sa runway! Didiretso tayo sa bangin!”

“Hindi,” sagot ni Sarah.

Ginawa ni Sarah ang isang maneuver na tinatawag na “sideslip.” Itinagilid niya ang dambuhalang eroplano para harangin ang hangin at pabagalin ang takbo nito. Isa itong delikadong galaw para sa isang commercial plane. Ang mga pakpak ay halos sumayad na sa tubig.

“Crazy! You’re crazy!” bulong ni Santos.

“Just trust me,” sagot ni Sarah.

Nang malapit na sa lupa, itinuwid ni Sarah ang eroplano.

SCREEEEEECH!

Lumapat ang mga gulong sa sementadong puno ng damo. Umusok ang mga ito. Ang eroplano ay tumalbog nang malakas.

“Brakes! Reverse thrusters!” sigaw ni Sarah.

Pinagana niya ang lahat ng preno. Ang eroplano ay gumewang-gewang. Ang dulo ng runway ay papalapit nang papalapit. Sa dulo nito ay bangin at dagat.

“Hindi tayo titigil! Hindi kaya!” sigaw ni Santos.

Nakita ni Sarah ang dulo. 500 meters. 300 meters. 100 meters.

Pumikit si Sarah at diniin ang preno hanggang sa sagad.

SCREEEEEEEECH…

Huminto ang eroplano.

Dumilat si Sarah. Ang ilong ng eroplano ay nakadungaw na sa bangin. Ang gulong sa unahan ay nasa pinakadulo na ng semento.

Katahimikan.

Walang nagsasalita sa cockpit. Walang nagsasalita sa cabin.

Pagkatapos ng ilang segundo, narinig ang palakpakan. Sigawan. Iyakan ng tuwa.

“Buhay tayo! Buhay tayo!”

Napaupo si Sarah sa kanyang upuan. Hinihingal. Nanginginig ang mga kamay. Tumingin siya kay Santos.

“Nice flying, Viper,” nakangiting sabi ni Santos bago ito nawalan ng malay dahil sa pagod at sugat.

KABANATA 5: ANG REBELASYON

Dumating ang rescue team kinabukasan. Ang balita ng “Miracle Landing” ay kumalat sa buong mundo. Ang lahat ay nagtatanong: Sino ang misteryosong piloto na nagligtas sa Flight 808?

Nang bumaba si Sarah sa eroplano, sinalubong siya ng mga camera at reporter. Pero hindi siya nagpa-interview. Ang hinanap niya ay ang kanyang ina na naghihintay sa airport sa Manila (na nakanood na ng balita).

Pero may isang taong humarang sa kanya. Ang CEO ng airline company, si Mr. Ayala.

“Captain Valderama,” sabi ni Mr. Ayala. “Nalaman namin ang ginawa mo. You are a hero. Gusto kitang bigyan ng pabuya. Kahit ano. At gusto kitang kunin bilang Chief Pilot namin. Name your price.”

Tiningnan ni Sarah ang CEO. Tiningnan niya ang mga pasaherong nagpapasalamat sa kanya—mga pamilyang nagyayakapan, mga batang may hawak na laruan.

“Wala po akong hinihinging bayad,” sagot ni Sarah. “Ginawa ko lang po ang dapat. Pero may isa akong hiling.”

“Ano ‘yon?”

“Tulungan niyo po ang pamilya ni First Officer Santos. Siya ang tunay na tumulong sa akin kahit sugatan siya. At… ibalik niyo po ako sa Air Force. Gusto ko na ulit lumipad.”

Nagulat ang CEO. “Babalik ka sa serbisyo? Sa liit ng sweldo?”

Ngumiti si Sarah. “Ang paglipad po ay hindi para sa pera. Ito ay para sa paglilingkod. Na-realize ko po ‘yan doon sa taas. Hindi ko matatakasan ang kung sino ako. Ako si Sarah Valderama. At ang langit ang tahanan ko.”

Dahil sa pangyayari, naibalik si Sarah sa serbisyo nang may mataas na parangal. Naging inspirasyon siya sa marami. Ang babaeng natutulog sa eroplano, na akala ng lahat ay ordinaryo lang, ay siya palang gising na gising na bayani na handang isakripisyo ang sarili para sa iba.

At sa bawat paglipad niya mula noon, alam niyang kasama niya si Rico, ang kanyang fiancé, na nakangiti at sinasabing, “Sabi sa’yo eh, ikaw ang pinakamagaling.”

---

Kayo mga ka-Sawi, anong gagawin niyo kung kayo ang nasa sitwasyon ng mga pasahero? At naniniwala ba kayo na ang bawat isa sa atin ay may tinatagong galing na lalabas lang sa oras ng matinding pagsubok? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para sa mga bayaning hindi nakikita!