ANG ARAW NG KASAL KO—AT ANG PAGDATING NG BUNTIS NA DATING ASAWA NG AKING MAPAPANGASAWA
Ako si Lea, 29 taong gulang, at ngayong araw ang pinakamasaya sana sa buhay ko—ang araw ng aking kasal kay Daniel.
Tatlong taon kaming magkasintahan, at nang hingin niya ang kamay ko, pakiramdam ko natagpuan ko na ang lalaking kaya kong ipagkatiwala ang buong buhay ko.
Walang bahid ng duda, walang aninong maaaring magpabago ng tiwala ko sa kanya.
O iyon ang akala ko.
Sa loob ng simbahan, habang inaayos ang belo ko, paulit-ulit kong sinasabi sa sarili: Ito na ‘yun. Ito na ang simula ng bago naming buhay.
Ngunit ilang minuto bago magsimula ang seremonya—may isang babaeng humahangos sa pinto.
Hawak niya ang tiyan niyang malaki… malaki nang husto para sa isang buntis na nasa pitong buwan.
At nang makita ko ang mukha niya, parang tumigil ang lahat.
ANG PAGDATING NG BUNTIS NA BABAE
“Daniel! Daniel, kailangan nating mag-usap!”
Sigaw niya habang halos hindi makahinga, pawis, at namumula ang mata na parang umiiyak buong gabi.
Lumingon ang lahat.
Nagkagulo ang mga tao.
Narinig ko ang mga bulong:
“’Di ba yan ang ex-wife niya?”
“Bakit buntis?”
“Anong ginagawa niya dito sa araw ng kasal?”
Nakaramdam ako ng malamig na kilabot sa buong katawan.
Hindi ako nakagalaw.
Parang may humawak sa dibdib ko at piniga ito nang sobrang higpit.
Lumapit si Daniel, at sa unang pagkakataon mula nang magkakilala kami, nakita ko ang mukha niyang puno ng takot at pagkagulat—hindi para sa akin… kundi para sa kanya.
“Tala… bakit ka nandito?” mahina niyang sabi.
ANG KATOTOHANANG HINDI KO INAASAHAN
Tumingin ang babae sa akin.
Lumapit siya nang dahan-dahan habang hinahawakan ang tiyan niyang nakabuntis nang todo.
“Lea…” nanginginig ang boses niya, “patawarin mo ako. Hindi ko dapat gawin ‘to. Pero kailangan mong malaman ang totoo… bago ka magpakasal sa kanya.”
Parang gusto kong tumakbo, pero hindi ko magawa.
Parang nakadikit ang mga paa ko sa sahig.
Tumingin ako kay Daniel, naghihintay ng paliwanag—ngunit yumuko lang siya.
“Ang batang ‘to…” Tuloy ng babae sabay hawak sa tiyan niya.
“…anak niya.”
Sa sandaling iyon, parang may sumabog na bomba sa loob ng simbahan.
Nanghina ang tuhod ko.
Nabitawan ko ang bouquet ko.
At narinig ko ang sarili kong huminga nang malalim, na parang sinusubukang hindi masira sa harap ng lahat.
ANG NAGANAP NA TOTOO SA LIKOD NG LAHAT
“Hindi ko sinasadyang guluhin ang kasal ninyo,” umiiyak na sabi ni Tala.
“Pero dalawang buwan matapos kaming maghiwalay, nalaman kong buntis ako. Sinubukan kong tawagan siya, pero hindi niya ako sinagot. Sinubukan kong pumunta sa bahay niya, pero lumipat na siya. Hanggang sa makita ko ang announcement ng kasal ninyo online…”
Tumingin siya kay Daniel.
“Wala na akong choice. Kailangan kong sabihin sa kanya na magiging ama siya.”
Nag-angat ng tingin si Daniel, namumugto ang mata.
“Lea, mahal… hindi ko talaga alam. Hindi ko talaga alam na buntis siya.”
Pero walang tumanggap sa paliwanag niya—kahit ang sarili niyang tinig parang hindi sigurado.
Narinig ko ang bulong-bulongan ng mga bisita.
Narinig ko ang pagtangis ng ina ko sa likod.
Pero ako?
Tahimik.
Hindi makaiyak.
Hindi makagalaw.
ANG DESISYON KO SA HARAP NG BUONG MUNDO
Huminga ako nang malalim.
Tumingin ako kay Tala—hindi bilang kaaway, kundi bilang babaeng lumalaban mag-isa para sa anak niya.
At tumingin ako kay Daniel—ang lalaking minahal ko, pero nagdala ng sugat na hindi ko inasahan.
At doon ko lang sinabi ang salitang hindi ko inakalang kaya kong sabihin:
“Daniel… hindi ko kayang ituloy ‘to.”
Parang gumuho ang itsura niya.
Pero alam kong iyon ang tama—hindi lang para sa akin, kundi para sa batang walang kasalanan.
“Una mong harapin ang pagiging ama… bago mo isipin ang pagiging asawa.”
Iniwan ko ang aisle, hawak ang belo ko, at kahit naramdaman kong pumuputok ang puso ko sa sakit—
alam kong ako pa rin ang lumakad palabas nang may dignidad.
ANG ARAL NA NATUTUNAN KO
Minsan, darating ang katotohanan sa pinakamasakit na paraan.
Pero mas mabuti ang masaktan ngayon kaysa mabuhay nang buong buhay sa kasinungalingan.
Hindi nasusukat ang halaga ng babae sa lalaking pipili sa kanya—
kundi sa tapang niyang piliin ang sarili sa oras na sinusubok siya ng kapalaran.
At minsan, ang paglayo…
iyon ang nagliligtas sa buong buhay mo.
