Tinawag nila siyang tagapulot ng bote.
Tinawag nila siyang dukha.
Pero sa bawat bote niyang pinupulot,
may laman itong pag-asa —
pag-asang ako mismo ang naging pruweba.

Ako si Carlo,
anak ni Mang Erning,
isang tagapulot ng bote at plastik sa gilid ng kalsada.
Araw-araw, bitbit niya ang kariton,
sinusuyod ang bawat basurahan sa palengke.
Sa kanya, bote ang kayamanan.
Sa akin, siya ang bayani ng buhay ko.

🌅 ANG MGA TUKSO NG MUNDO

Simula bata pa ako, sanay na ako sa tawag nila:

“Anak ng tagapulot ng bote!”
“Baka amoy basura ka rin!”
“Walang mararating ‘yan!”

Masakit.
Lalo na kapag nakikita kong si Tatay,
nakayuko, pawisan,
at sa tuwing may dumaraan,
iniiwasan siya —
para bang ang kahirapan niya ay nakakahawa.

Pero sa bahay,
siya ang pinakamasayahing tao sa mundo.
Pag-uwi niya, palaging may dalang bote at isang ngiti.

“Anak,” sabi niya minsan,
“’Wag kang mahiya sa trabaho ko.
Mas mabuti nang mamulot ng bote kaysa mamulot ng bisyo.”

At mula noon, hindi ko na ikinahiya ang kariton namin —
dahil doon nakasakay ang pangarap ko.

💔 ANG MGA GABING WALANG TULOG

Habang siya namumulot ng bote,
ako naman nag-aaral sa ilalim ng ilaw ng kandila.
Minsan, narinig ko siyang nagdasal:

“Panginoon, kung may matitira pang biyaya,
ibigay n’yo na sa anak ko.”

At doon ako lumuha.
Hindi dahil sa awa,
kundi sa pagmamahal na kaya niyang magsakripisyo,
kahit wala na siyang matira para sa sarili.

🎓 ANG ARAW NG TAGUMPAY

Lumipas ang mga taon.
Nakamit ko rin ang pangarap naming dalawa —
nakatapos ako ng Education at naging Teacher.

Sa araw ng graduation,
lahat ng estudyante may magulang na naka-barong at gown.
Si Tatay, naka-lumang t-shirt, may alikabok ng kalsada,
at sa kamay niya —
isang bote na ginawang bulaklak.

Tinawag ang pangalan ko:

“CARLO E. DE LEON — BACHELOR OF SECONDARY EDUCATION, CUM LAUDE!”

Tumayo ako, nanginginig,
habang ang mga taong dating nangungutya,
ngayon, palakpakan.

Ngunit bago ako bumaba ng entablado,
humawak ako sa mikropono.

🗣️ ANG TALUMPATI NG ANAK NG TAGAPULOT NG BOTE

Tahimik ang buong bulwagan.

“Marami po sa atin dito ang may magulang na propesyonal,
may negosyo, o may pinag-aralan.
Pero ako po, anak ng tagapulot ng bote.

Yung tatay kong araw-araw nagbubuhat ng kariton,
hindi lang bote ang pinupulot —
kundi pangarap kong itinapon ng kahirapan.

Habang ang iba nagtatapon ng basura,
siya naman, nagtatabi ng pag-asa.
Habang ang iba natutulog,
siya gising,
para may makain ako sa umaga.”

Tahimik.
Hanggang sa marinig ko ang paghikbi ng mga tao.
At paglingon ko, nakita ko si Tatay —
nakatayo sa may pinto, umiiyak, hawak ang bote niyang may bulaklak.

Bumaba ako ng entablado,
lumapit sa kanya,
at isinabit ko sa kanyang leeg ang medalya.

“Tay, ito po para sa inyo.
Dahil kung hindi dahil sa mga bote n’yong pinulot,
baka hindi ko kailanman natutunang buuin ang sarili kong pangarap.”

💛 ANG ARAL

Hindi basura ang trabaho kung marangal ang dahilan.
Hindi bote ang pinupulot ng isang ulirang magulang —
kundi kinabukasan ng anak niyang gustong umahon.

🧴💛

“Ang tagapulot ng bote, hindi lang nangangalakal —
tagapaglikha rin siya ng pag-asang minsang itinapon ng mundo.”