Hindi ko kailanman ikinahiya ang tatay kong mason —
dahil sa bawat hollow block na itinayo niya,
isa ro’n ang pundasyon ng pangarap kong pinatibay ng pagod at pagmamahal.

Ako si Leo,
anak ni Mang Rodel,
isang construction worker na nagtatrabaho sa araw,
at ama kong marunong mangarap sa gabi.

Bata pa lang ako,
sanay na akong makita siyang pawisan, maalikabok,
at may mga sugat sa kamay.
Pero kahit gano’n,
lagi siyang ngumingiti kapag nakikita akong nag-aaral sa ilalim ng dilaw na ilaw ng aming lampara.

“Anak,” sabi niya minsan,
“hindi ako marunong gumawa ng plano sa papel,
pero marunong akong gumawa ng bahay —
at isa ro’n ang kinabukasan mo.”

🧺 ANG MGA PANLALAIT

Habang lumalaki ako,
naririnig ko sa kapitbahay:

“Anak lang ‘yan ng construction worker, ano bang mararating niyan?”
“Maghalo rin ‘yan ng semento paglaki!”

Masakit.
Pero imbes na masaktan,
ginamit ko ‘yon bilang inspirasyon.

Habang sila natutulog,
ako nag-aaral.
Habang sila naglalaro,
ako nagbubuhos ng oras sa libro.

At sa bawat gabing uuwi si Tatay, pagod,
may dalang alikabok sa buhok at semento sa damit,
lagi niyang tanong:

“Anak, nakapag-aral ka ba nang mabuti?”
At lagi kong sagot:
“Opo, Tay. Bawat pahina ng libro ko, parang pader — tinatayo ko para sa atin.”

🧱 ANG MGA GABING WALANG PAHINGA

Isang gabi, umuulan nang malakas.
Umiiyak ako kasi nabasa ang mga libro ko.
Lumapit si Tatay, hawak ang lumang payong,
at sabi niya:

“Anak, kung bumagsak ang ulan, wag kang matakot —
ibig sabihin lang niyan, sinusubok ng Diyos kung gaano katatag ang bubong ng pangarap mo.”

At doon ko natutunan:
Ang tatag ng tao, hindi sa diploma —
nasa pusong marunong magtiis para sa mahal niya.

🎓 ANG ARAW NG PAGTATAPOS

Lumipas ang mga taon.
Nakamit ko rin ang pangarap naming dalawa —
naging Civil Engineer.

Sa araw ng graduation,
lahat ng magulang may magarang damit, may sasakyan.
Si Tatay, nakasuot ng lumang polo, may mantsa ng pintura,
at sa kamay niya — may kalyo, may sugat, pero may dangal.

Tinawag ang pangalan ko:

“LEO R. MENDOZA — BACHELOR OF CIVIL ENGINEERING, CUM LAUDE!”

Palakpakan.
Ngunit ang pinakamalakas na tunog sa puso ko
ay ang tibok ng pagmamahal ng isang ama.

🗣️ ANG TALUMPATI NG ANAK NG MASON

Humawak ako sa mikropono.
Tahimik ang buong bulwagan.

“Marami po sa atin dito ang may magulang na arkitekto, engineer, o negosyante.
Pero ako po, anak ng construction worker.

Yung tatay kong araw-araw nagbubuhat ng hollow blocks,
nag-aakyat ng buhangin,
pero hindi niya alam na bawat buhangin na ‘yon,
pundasyon pala ng pangarap ko.

Habang ang iba gumagawa ng bahay ng mayayaman,
siya gumagawa ng kinabukasan ng anak niyang mahirap.

Kaya kung tawag n’yo sa kanya ay mason —
tawag ko sa kanya ay engineer ng buhay ko.”

Tahimik.
Hanggang may marinig akong hikbi.
Paglingon ko, nakita ko si Tatay —
nakatayo, umiiyak, nakangiti, hawak ang kanyang helmet.

Bumaba ako ng entablado,
lumapit sa kanya,
at isinabit ko sa kanyang leeg ang medalya.

“Tay, sa wakas, tayo na po ang nagpatayo ng sarili nating bahay —
bahay ng pangarap,
bahay ng pagmamahal.”

💛 ANG ARAL

Hindi mo kailangang maging engineer para magtayo ng kinabukasan.
Minsan, sapat na ang isang simpleng mason
na marunong maghalo ng tiyaga at pagmamahal.

🧱💛

“Ang construction worker, hindi lang nagtutayo ng pader —
nagtutayo rin siya ng pangarap sa bawat patak ng pawis niya.”