Hindi ko kailanman ikinahiya ang nanay kong mananahi —
dahil sa bawat tahi ng sinulid sa tela,
may kasamang pangarap na tinatahi niya para sa akin.
Ako si Andrea, anak ni Aling Mila,
isang mananahi sa isang maliit na barong-barong sa tabi ng kalsada.
Walang aircon, walang makinang bago —
ang tanging musika sa bahay namin
ay ang tunog ng lumang makinang panahi.
“Trrrrrrr… trrrrrrrr…”
Tunog iyon ng pag-asa.
Tunog iyon ng pagmamahal.
🧵 ANG MGA MATA NG MGA TAO
Lumaki akong sanay sa tukso.
“Anak ng mananahi, luma ang damit!”
“Siguro lahat ng suot n’yo gawa sa retaso!”
Tawa sila, pero hindi ko tinatablan.
Kasi alam kong bawat damit na suot ko,
gawa ng mga kamay na hindi lang marunong manahi —
marunong ding magsakripisyo.
Tuwing gabi, habang ang iba natutulog,
si Nanay gising pa rin.
Minamasdan ko siya sa ilaw ng gasera —
pawisan, nakayuko,
at bawat tusok ng karayom,
para bang tinatahi niya rin ang butas sa buhay namin.
✂️ ANG MGA SALITANG HINDI KO MALILIMUTAN
Isang gabi, tinanong ko siya:
“Nay, kailan po kayo magpapahinga?”
Ngumiti siya habang patuloy sa pagtatahi.
“Kapag natapos ko na ang pangarap mo, anak.
Kasi habang may tahi pa ang karayom,
may pag-asa pa tayong maisusuot sa kinabukasan.”
At mula noon,
hindi ko na tinignan ang makinang iyon bilang lumang bakal —
kundi bilang simbolo ng pag-asa.
🪡 ANG ARAW NG PAGTATAPOS
Lumipas ang mga taon.
Nakamit ko rin ang pangarap kong makatapos bilang Fashion Designer.
At sa araw ng graduation,
nakaupo siya sa pinakadulong upuan —
naka-blouse na siya mismo ang tumahi,
may laylayan na hindi perpekto,
pero punô ng pagmamahal.
Tinawag ang pangalan ko:
“ANDREA M. REYES — BACHELOR OF FINE ARTS IN FASHION DESIGN, CUM LAUDE!”
Palakpakan ang lahat.
Pero hindi nila alam,
na ang tunay na designer ng buhay ko —
ay nakaupo lang sa likod,
may sinulid pa sa daliri.
👗 ANG TALUMPATI
“Marami sa atin dito,
may magulang na negosyante, propesyonal, o kilalang tao.
Pero ako po, anak ng mananahi.
Ang nanay ko, hindi nagtatahi ng mamahaling gown —
tinatahi niya ang pangarap kong suotin ito.
Ang bawat tusok ng karayom niya,
hindi lang para sa tela —
kundi para sa kinabukasan ko.”
Tahimik ang lahat.
Lumingon ako kay Nanay,
nakatayo siya, umiiyak.
Bumaba ako ng entablado,
at sa harap ng lahat,
isinabit ko sa kanya ang medalya.
“Nay, kayo po ang tunay na mananahi.
Dahil kayo ang nagtahi ng pira-piraso kong pangarap,
hanggang maging buo ako ngayon.”
🌟 ANG ARAL
Hindi kailangang maging mayaman para makapagbigay ng maganda.
Minsan, sapat na ang sinulid ng sakripisyo,
at ang kamay na marunong magtahi ng pag-asa.
🪡❤️
“Ang mananahi, hindi lang nagtatahi ng tela —
tinatahi rin niya ang mga pangarap na minsang napunit ng kahirapan.”
