PAK!

Ibinato ni Alexa ang singsing diretso sa mukha ni Ethan. Tumama ito sa kanyang pisngi bago gumulong sa sahig.

“Nakakahiya ka!” sigaw niya. “Pinapahiya mo ako sa harap ng lahat! Dinala mo ’ko sa mamahaling lugar tapos plastic ring? Ang cheap mo! Makipaghiwalay ka na sa akin! Bagay ka lang sa mga babaeng kasing-baba ng antas mo!”

Tahimik na lumuhod si Ethan at pinulot ang singsing. Nangingilid ang luha niya.

Sa gilid, hindi na nakayanan ni Lina ang eksena. Maingat niyang ibinaba ang mga bag at lumapit kay Ethan.

“Sir Ethan… okay lang po ba kayo?” mahina niyang tanong.

Tumingin si Ethan sa kanya. Biglang bumalik sa alaala niya ang lahat—kung paano si Lina ang laging nagbibigay sa kanya ng tubig kapag pinaghihintay siya ni Alexa, kung paano siya kinakausap nito bilang tao, hindi bilang palamuti.


Tumayo si Ethan at humarap kay Alexa, saka tumingin kay Lina.

“Tama ka,” kalmadong sabi niya kay Alexa. “Hindi bagay sa’yo ang singsing na ’to. Dahil ang singsing na ’to ay para sa babaeng marunong pahalagahan ang tunay na halaga.”

Marahang kinuha ni Ethan ang kamay ni Lina.

“S-Sir?” gulat na gulat si Lina.


“Matagal na kitang napapansin,” seryoso niyang wika. “Sa panahong minamaliit ako ni Alexa, ikaw ang gumagalang sa akin. Ikaw ang totoo. Walang pagpapanggap.”

Sa gitna ng naguguluhang mga bisita at ng nanlilisik na mata ni Alexa, isinuot ni Ethan ang singsing sa daliri ni Lina.

“Lina, biglaan man ito… pero hayaan mo akong ligawan ka. Bibigyan mo ba ako ng pagkakataon?”

Napaluha si Lina. Nanginginig siyang tumango.
“Opo… Sir Ethan.”

Biglang humalakhak si Alexa. “Bagay nga kayo! Isang walang kwentang lalaki at isang katulong! Magsama kayo ng plastik n’yong singsing!”

Hindi sumagot si Ethan. Kinuha niya ang baso ng tubig sa mesa at marahang ibinuhos ito sa singsing na suot ni Lina.

At doon—

Nagbago ang lahat.

Sa tama ng ilaw at patak ng tubig, biglang kumislap ang singsing nang napakaliwanag. Ang malinaw na kulay nito ay naging malalim na bughaw—parang karagatan sa ilalim ng araw.

Biglang natigilan si Alexa.

“A-Ano ’yan…?”

Ngumiti si Ethan.
“Para sa kaalaman mo, ang band ng singsing na ’yan ay hindi plastik. Isa itong industrial-grade diamond na hinulma gamit ang laser. At ang bato sa gitna—Blue Benitoite. Isa sa pinaka-bihira at pinakamahal na gemstone sa mundo.”

Humarap siya kay Alexa.

“Ang halagang tinapon mo? Labinlimang milyong piso. At ngayon, suot na ito ng babaeng mas mahalaga kaysa sa lahat ng shopping bags mo.”

Nanlambot si Alexa. Namutla. Halos bumigay ang kanyang tuhod.

“E-Ethan… nagbibiro lang ako… test lang—”

Ngunit tinalikuran na siya ni Ethan. Inakbayan niya si Lina.

“Tara na,” sabi niya. “Iwan na natin ang mga peke. Kumain tayo sa simpleng lugar—pero totoo.”

Magkahawak-kamay silang umalis.

At si Alexa?

Naiwan siyang mag-isa sa gitna ng mamahaling restoran—luhaan, hiyang-hiya, at nilalamon ng pagsisisi—habang ang mga matang dati’y humahanga sa kanya ay ngayo’y puno na ng paghamak.