ANG BAHAY NA MAY DUGONG NAKATAGO—AT ANG MGA SIGAW SA GABI NA HINDI NA DAPAT MARINIG
OPENING HOOK
Hindi ko alam kung bakit ko tinanggap ang trabaho. Isang lumang bahay sa gilid ng bundok ng San Roque, inabandonang tila may sariling paghinga.
Pero sa unang gabi ko pa lang doon…
Narinig ko ang mga sigaw. Mga yabag. At isang pangalan—pangalan ko—na bumulong mula sa dingding.
At doon ko natuklasan… ang bahay na ito ay may matagal nang hinahanap. At matagal na rin pala akong hinahanap nito.
Ako si Mariane, 26 anyos, isang volunteer researcher sa isang heritage project na nagdodokumento ng mga lumang bahay sa lalawigan ng Laguna. Pinadala ako ng team ko sa isang lumang mansyon na pag-aari raw ng pamilyang Dela Torrez, isang angkan na misteryosong naglaho noong dekada ’70.
Sa unang tingin, ang bahay ay parang nalalanta—tila isang bangkay ng panahon. Ang pintura nito’y nagbibitak, ang bintana’y may kurtinang nangingitim sa alabok, at ang harapan nito ay may lumang eskudo de armas. Nakasulat doon:
“Familia Dela Torrez — Custodio ng Dugong Hindi Dapat Lumabas.”
Hindi ko iyon gaanong pinansin. Bahay lang naman ito, hindi ba?
“Miss Mariane, sigurado po ba kayo diyan? Marami nang nawawala d’yan,” sabi pa ng tricycle driver bago umalis.
Napangiti lang ako. “Rumor lang ’yan.”
Pero ngayong tapos na ang lahat… sana nakinig ako.
ANG UNANG GABI
Pagpasok ko, sinalubong ako ng amoy na parang pinaghalong amag at luma—pero sa ilalim noon, may kakaibang amoy… parang dugo na natuyo.
Hirap akong huminga nang sandali.
Nilibot ko ang sala. May mga portrait ng pamilyang Dela Torrez—lahat sila nakatingin sa pintor, pero parang sumusunod ang mga mata sa akin. Sa gitna ay ang larawan ni Doña Celestina, ang huling matriarka raw.
Sa ibaba ng portrait, may nakaukit:
“Ang dugo ay hindi nawawala. Naghihintay lang.”
Gabi na nang matapos ako maglista. Habang nasa kwarto ako, nagbabasa ng lumang dokumento, biglang…
TOK. TOK. TOK.
May kumatok sa pintuan. Malamya, mabagal.
Akala ko hangin lang. Pero nang buksan ko—
WALANG TAO.
Pagbalik ko sa kama, doon ko narinig ang una kong sigaw mula sa dingding.
“Mariane…”
Nanigas ang buo kong katawan.
P-paanong—kilala nila ang pangalan ko?
Lumapit ako sa dingding, nanginginig. “Sino ka?!”
Walang sumagot, pero may narinig akong mahihinang yabag sa attic.
Yabag na hindi sa tao.
Yabag na may hila… parang kadena.
Hindi ako nakatulog.
ANG KATOTOHANAN TUNGKOL SA MGA NAGLALAHO
Kinabukasan, dumating ang caretaker, si Mang Rado.
“Sabi ko na sa’yo, iha, ’wag ka dito matulog. ’Di para sa atin ang bahay na ’to.”
“Bakit po? Totoo po bang may nawawala dito?”
Huminto ang matanda. Hindi niya ako tiningnan.
“Hindi sila nawawala, iha… kinukuha sila.”
“Ng—ng sino?”
“Ng bahay.”
Napatawa ako, pilit. “Bahay po? Inaanino-anino lang po ’yan siguro.”
Pero tumingin siya sa akin na para bang may alam siya tungkol sa akin.
“Yung mga nawawala… pare-pareho ang itsura nila. Pareho ang edad. At…”
Tumapat siya sa mukha ko.
“Pareho ka ng features nila.”
Kinilabutan ako.
Hindi ako naniwala—hanggang nakita ko ang mga larawan ng taong dapat kong imbestigahan: mga historian, dokumentarista, researchers… babae lahat, edad 22–30, may magkahawig na mukha.
Katulad ko.
ANG IKALAWANG GABI: ANG MGA YABAG SA ILALIM NG KAMA
Nagdesisyon akong mag-stay pa rin. Mali.
Malaki ang pagkakamaling iyon.
Bandang hatinggabi, naramdaman kong gumagalaw ang sahig—parang may gumagapang sa ilalim.
Tapos…
TOK. TOK. TOK.
Sa ilalim ng kama ko.
Hindi ako gumalaw. Hindi ako huminga.
Tapos may kamangha-manghang nangyari…
Umangat ang bedsheet ko.
Para bang may humihila mula sa ilalim.
“Mariane…”
Ang boses… mas malapit na. Mas mababa. Mas gutom.
Sumisigaw akong tumakbo palabas ng kwarto.
Pero hindi ako nakalayo dahil biglang nagsara ang lahat ng pinto. Lahat.
Tapos, mula sa hagdanan, may babaeng naka-itim, nakalugay, at walang mata sa portrait ni Doña Celestina na ngayon ay…
Nakatayo sa dulo ng hagdan.
Ngiting-ngiti.
May dugo sa kanyang labi.
“Bumalik ka, apo…” sabi niya.
Tumalon ako palabas ng bintana sa takot.
ANG KASAYSAYAN NG ANGKAN — AT ANG BAHAGI KO SA KANILA
Kinabukasan, natagpuan ko ang lumang diary ni Doña Celestina.
At doon ko nalaman ang katotohanan:
Ang pamilyang Dela Torrez ay may sumpa.
Ang bawat henerasyon nila ay kumukuha ng isang babaeng kamag-anak upang ialay sa “Bahay.”
Kapag walang babaeng kamag-anak na natitira…
Hahanap ang bahay.
Mangunguha ng kaparehong dugo.
Kaparehong mukha.
Kaparehong lahi.
At doon ko nabasa ang pinakamalagim:
“Ang susunod na kukunin ng Bahay ay ang apo kong si Mariane, na ipinanganak sa labas ng bansa at hindi ko kailanman nakita.”
Huminto ako sa pagbabasa.
Ako?
Ako?
Ako ang hinahanap ng bahay?
Diyos ko.
Tumakbo ako palabas ng mansyon—pero sa gate, hinarang ako nina Mang Rado at dalawang tauhan.
“Pasensya na, iha,” sabi niya.
“Kailangan kang ibalik ng bahay. Bahagi ka ng dugo nila.”
“Nagbibiro ba kayo?!”
Ngunit tinuro niya ang aking mukha.
Ang aking leeg.
Ang kwintas na matagal ko nang suot, na bigay ng yumaong Lola ko.
Kwintas ng pamilyang Dela Torrez.
Nalugmok ako.
Hindi ko alam na ang dugo ko pala ay bahagi ng angkang ito.
ANG HULING GABI: ANG PAGKUHA SA AKIN
Pinwersa nila akong ibalik sa loob.
Ilang sandali lang, nagsimulang manginig ang sahig.
Umugong ang bubong.
Lumutang ang mga portrait sa dingding.
At mula sa hagdan…
Bumalik si Doña Celestina.
Lumapit sa akin.
“Umuwi ka na, apo…”
Niyakap niya ako—at ang katawan niya ay malamig na parang libingan.
Para akong hinihigop ng bahay.
Paunti-unti…
Papalapit sa kisame…
Hanggang narinig ko ang isang malakas na sigaw mula sa labas:
“Mariane! Tumakbo!”
Boses ng best friend kong si Andrea—sumunod pala siya sa akin.
Binato niya ng asin ang sahig—parang sumigaw ang bahay sa galit.
Nagkaroon ako ng ilang segundo upang kumawala.
Tumakbo kami palabas, sumabog ang mga bintana, humabol ang mga kamay mula sa sahig…
Pero nakalabas kami.
Nang lingunin ko ang bahay…
Hindi na siya bahay.
Parang nilalang na may bibig, nakaawang ang pintuan na parang bunganga, umaalingawngaw ang sigaw:
“BABALIK KA. ANG DUGO AY UWI.”
Lumayo kami nang hindi lumingon.
Pero gabi-gabi, bago matulog…
Naririnig ko pa rin ang boses.
“Mariane… hindi pa tapos ang dugo…”
MENSAHE NG BUHAY
May mga bagay na hindi dapat hukayin, at may mga lihim na mas mabuting hindi malaman.
Pero higit sa lahat—kahit anong dugo ang pinanggalingan natin, tayo ang pipili kung saan tayo nababagay.
ENDING QUESTION
Kung ikaw ang nasa kalagayan ko… iiwan mo ba ang bahay, o babalikan mo ang kasaysayan ng dugo mo?
