“SINABO NG STEPMOM KO ANG MUKHA KO NG TUBIG AT SUMIGAW NA ‘HINDI KA NAMIN KADUGO!’ — PERO NANG DUMATING ANG BILLIONAIRE INVESTOR NI PAPA AT TINAWAG ANG PANGALAN KO… TUMIGIL ANG BUONG BAHAY.”
Ako si Rhea, 21.
Lumaki akong tahimik, marunong magparaya, marunong umunawa —
pero may isang bagay na hindi ko kailanman natanggap:
Ang pakiramdam na hindi ako kailanman naging miyembro ng sarili kong pamilya.
Simula nang mamatay si Mama, nag-asawa ulit si Papa.
At mula noon, para akong naging anino sa bahay namin.
ANG GABING LALONG NAGPAHINOG SA MGA SUGAT KO
Birthday ng stepbrother ko.
Puno ang bahay ng bisita — mga kapitbahay, kaibigan, at importanteng taong ka-negosyo ni Papa.
Ako?
Nasa kusina, naghahanda ng pagkain, kahit hindi ko naman tungkulin.
Nang handa na ang lahat, lumabas ako para magdala ng cake.
Nakasuot lang ako ng simpleng bestida, dahil wala man lang nag-imbita sa’kin formally.
Paglapit ko sa mesa, mismong si Stepmom Celia ang sumigaw:
“Hoy Rhea! Ano ba ’yang suot mo?
Nakakahiya ka sa bisita!
Akala nila katulong ka!”
Nagtawanan ang ilan.
Napayuko ako.
Gusto ko nang bumalik sa kusina, pero bigla niyang kinuha ang baso ng tubig…
at binuhos sa mukha ko, sa harap ng lahat.
“’WAG KA MAGPAKITA DITO!
Hindi ka naman tunay na pamilya namin!”
Nalaglag ang cake.
Nanginginig ako.
Narinig ko ang bulung-bulungan ng mga tao:
“Adopted lang daw siya…”
“Kaya pala hindi kamukha…”
At sa gitna ng kahihiyan ko,
si Papa?
Tahimik.
Hindi man lang ako ipinagtanggol.
Doon ako tuluyang nadurog.
ANG SANDALING TUMIGIL ANG INGAY
Habang pinupunasan ko ang mukha ko, biglang may malakas na pagkatok sa pintuan.
Parang lahat ng bisita natahimik.
Pagbukas ni Papa ng pinto, pumasok ang isang lalaki —
matangkad, naka-suit, halatang galing sa malaking kumpanya.
Si Mr. Alden Ruiz.
Multibillionaire investor.
Isa sa pinakamakapangyarihang partner ng kumpanya ni Papa.
Nakasunod pa ang dalawang bodyguards niya.
At ang unang salitang lumabas sa bibig niya:
“NASAN SI RHEA?”
Tumigil ang mundo ko.
Tumigil ang lahat.
Napaturo pa ang ilang bisita sa akin —
ang basang mukha, ang putol-putol na hininga ko, ang bestida kong nilait nila.
Lumapit siya sa akin… diretsong lumapit.
Hindi niya pinansin si Papa.
Ni stepmom.
Pagdating niya sa harap ko, tinanggal niya ang coat niya
at ibinalot sa balikat ko, maingat, parang anak niya ako.
“I’ve been looking for you.”
Nagbulungan ang lahat.
Stepmom ko, nanlaki ang mata.
Si Papa, namutla.
ANG KATOTOHANANG HINDI NILA ALAM
Huminga si Mr. Alden nang malalim.
“Rhea, bakit ka umiiyak?
May gumawa ba ng masama sa’yo dito?”
Hindi ako makasagot.
Nanginginig lang ako.
Huminga siya nang malalim —
at tumingin sa lahat ng tao sa paligid.
“For everyone’s information…
si Rhea ang dahilan kung bakit nag-invest ako sa kumpanya ng Papa niya.”
Nabigla si Papa.
“A-Alden, anong sinasabi mo?”
Pero hindi niya pinansin.
“Si Rhea ang nagpadala sa akin ng sulat dalawang taon na ang nakalipas.
Siya ang nag-present sa akin ng proposal —
siya ang nagligtas ng kumpanya mo nang papunta na sa pagkalugi.”
Nalaglag ang panga ng lahat.
Ako man, hindi ko akalaing sasabihin niya iyon.
Tinuloy niya:
“If not for this girl… your company would have been bankrupt.
She is the smartest one in this house —
and clearly, the most disrespected.”
Pulang-pula si stepmom.
Hindi makatingin.
ANG PAGTAKOL NA WALANG NAGAWA SI PAPA
Si Papa, biglang lumapit.
“Alden, hindi mo naiintindihan—”
Pero itinaas ni Alden ang kamay.
“Ikaw ang hindi nakakaintindi.”
“Hindi ako mag-iinvest sa isang taong hindi man lang kayang igalang ang sariling anak.”
Tahimik ang buong sala.
Walang kumibo.
Ni isang bisita, walang umubo.
“Rhea, gusto mo ba dito?
O gusto mong lumipat sa bahay ko, at akong magpaaral at magalaga sa’yo?”
Napasigaw si stepmom:
“HINDI KA PWEDE KUNIN! ANAK SIYA NG ASAWA KO!”
At doon…
tumingin si Alden sa kanya, malamig ang mata.
“Kung anak siya ng asawa mo…
bakit mo siya trinato na parang basura?”
“At ikaw naman…” tumingin siya kay Papa.
“…bakit mo hinayaan mangyari ’to?”
Hindi nakaimik si Papa.
ANG PAGLAYA KO SA BAHAY NA HINDI KO NABAHAY
Lumapit sa akin si Alden.
Hinawakan niya ang balikat ko.
“Rhea, anak… kung gusto mong umalis,
tutulungan kita.
Hindi ka na dapat nasasaktan dito.”
At doon…
pumutok ang luha ko.
Hindi dahil gusto kong umalis,
kundi dahil sa unang pagkakataon,
may isang taong handang protektahan ako
kahit hindi kami magkadugo.
Tumingin ako kay Papa.
“Pa… isang beses lang.
Ipaglaban mo naman ako.”
Pero tahimik siya.
Nakayuko.
At doon ko napagtanto ang sagot.
Tumango ako kay Alden.
“Gusto ko pong umalis.”
Hinawakan niya ang kamay ko at inilabas ako ng bahay.
At ang lahat ng tao,
walang nakapagsalita.
Walang nangahas sumunod.
Walang naglakas loob humarang.
EPILOGO — ANG PANIBAGONG BUHAY
Lumipas ang anim na buwan.
Nakatira ako ngayon sa isang maliit ngunit maaliwalas na condo —
hindi mansion, hindi mayaman —
pero mapayapa, malinis, at tunay na tahanan.
Si Alden?
Tinuring akong para niyang sariling anak.
Tinulungan niya akong pumasok sa magandang unibersidad.
At higit sa lahat—
tinuturuan niya akong tumayo nang hindi naka-yuko.
At ako?
Masaya.
Mas malaya.
Mas totoo.
Dahil minsan…
Hindi kadugo ang nagiging pamilya mo—
kundi ang taong unang nagtanggol sa’yo,
kahit wala siyang obligasyon.
