“INIWAN AKO NG ASAWA KO AT KINUHA LAHAT — TAHIMIK LANG AKO, PERO HINDI NIYA ALAM NA AKO NA PALA ANG MAY HAWAK NG LAHAT NG BARAL.”
Ako si Lorna Mae Villanueva, 36 anyos. Dating isang simple office clerk, tahimik, walang arte, walang ingay. Pitong taon akong naging asawa ni Calvin — isang lalaking minsan tinawag akong “ilaw ng buhay niya.”
Pero nang umasenso siya, doon niya ako nawala.
ANG ARAW NA PINALAYAS NIYA AKO
Isang hapon, umuwi siya na malamig ang mata.
“Lorna, tapos na. May iba na ako.”
Isang handbag lang ang inalok niya sa akin. Wala akong dala. Wala akong ipon. Wala akong laban. Tahimik akong umalis. Hindi dahil mahina ako… kundi dahil may alam ako na hindi pa niya alam.
ANG BUHAY NA LIHIM KONG BINUO
Habang asawa niya ako, ako ang gumagawa ng accounting ng lahat ng negosyo niya. Ako ang naghahawak ng mga passwords. Ako ang nag-aaral sa gabi ng stocks, investments, online business.
Hindi para agawin ang mundo niya.
Kundi para iligtas ang sarili ko.
Tahimik akong nagsimula ulit. Online work. Freelancing. Maliit na negosyo. Walang may alam.
ANG ARAW NA BUMALIK SIYA
Isang taon ang lumipas. Umiyak ang mundo niya.
Nalugi ang kumpanya. Iniwan siya ng babae. Nawalan siya ng bahay.
At isang gabi… kumatok siya sa apartment ko.
“Lorna… wala na akong iba.”
Hindi ako sumagot.
ANG HINDI NIYA INAASAHAN
Kinuha ko ang folder sa mesa. Inilapag ko sa harap niya.
Mga kontrata. Mga resibo. Mga titles.
“Hindi ko kinuha ang mundo mo.” sabi ko.
“Bumuo ako ng sarili.”
Nanlaki ang mata niya.
Ako na pala ang CEO ng maliit pero stable na logistics company.
Ako na pala ang taong nilapitan ng dati niyang partners.
ANG HULING SALITA
Lumuhod siya sa sahig.
“Pwede ba akong bumalik?”
Tahimik akong ngumiti.
“Pwede kang magsimula ulit. Pero hindi na kasama ako.”
ARAL
Hindi lahat ng tinalikuran ay nawasak. Yung iba… tumahimik lang sa una, pero sila pala ang huling tatayo.
