“SA ARAW NA PINAALIS AKO SA MALL DAHIL MAHIRAP AKO — HINDI NILA INAASAHANG AKO PALA ANG BAGONG MAY-ARI NG LUPANG KINATAYUAN NILA.”
Ako si Lorna Castillo, 41 anyos, isang tahimik na babae na tila ba hindi pansinin ng mundo. Hindi ako sosyal, hindi ako palamake-up, at hindi rin ako nagsusuot ng mamahaling damit. Nagtatrabaho akong kahera sa maliit na grocery sa probinsya, inuuwi ang sweldo sa nanay kong maysakit at sa anak kong nag-aaral. Wala akong pangarap na marangyang buhay, gusto ko lang ng tahimik na hapunan at kaunting ginhawa.
I. ANG ARAW NA PINAHIYA AKO
Isang araw, inimbitahan ako ng anak ko sa mall sa siyudad. Sabi niya, “Ma, gusto ko lang magtingin ng sapatos.” Pumasok kami sa isang mamahaling department store. Tumingin-tingin lang kami. Wala kaming balak bumili. Tahimik lang ako. Pero narinig ko ang bulong ng saleslady:
“Bantayan mo ‘yan, mukhang walang pambili.”
Lumapit sa amin ang guard.
“Ma’am, bawal lang po tumambay dito kung wala kayong bibilhin.”
Napakagat ako ng labi. Hawak-hawak ko ang kamay ng anak ko. Gusto niyang umiyak. Gusto kong umalis. Gusto kong maglaho. Lumabas kami. Hindi ako umimik. Hindi ako sumagot. Pero sa loob ko, parang may piraso ng puso na nabasag.
II. ANG LIHIM NA HINDI NILA ALAM
Hindi nila alam, ako ang legal na tagapagmana ng lupang kinatatayuan ng mall na iyon. Hindi ako mayabang. Hindi ako nagyayabang. Hindi ko sinabi kahit kanino. Ang lupa na binili ng tatay ko noon — ako ang may ari. Tahimik lang ang buhay ko. Ayokong mag-ingay. Ayokong makasakit ng tao. Kaya nanahimik lang ako, kahit napahiya.
Pero may nangyaring hindi ko inaasahan.
III. ANG ARAW NA NAGBAGO ANG LAHAT
Ilang linggo matapos iyon, nagpunta ako sa city hall para ayusin ang legal papers ng lupa. Nandun ang mga may-ari ng mall. Tinawag nila ang pangalan ko. Nang makita nila ako — simple, naka-tsinelas, walang alahas — hindi sila makapaniwala.
“Ma’am… kayo po si Lorna Castillo?”
“Opo,” sagot ko.
At doon ko sinabi nang mahinahon:
“Ako po ang legal owner ng lupang kinatatayuan ng mall ninyo.”
Tahimik ang buong opisina.
IV. ANG SANDALING NALAMAN NILA ANG KATOTOHANAN
Kinabukasan, bumalik ako sa parehong mall — hindi bilang mahirap. Hindi bilang kahera. Kundi bilang may-ari ng lupa. Hindi ako nagdala ng bodyguard. Hindi ako nagdala ng abogado. Naglakad lang ako.
Nakita ako ng parehong guard. Namutla siya.
Nakita ako ng saleslady. Nanginig ang kamay.
Lumapit ang manager.
“Ma’am… hindi po namin alam… pasensya na po…”
Tumingin ako sa kanila.
“Huwag kayong matakot,” sabi ko.
“Hindi ko kayo sisirain. Gusto ko lang sanang itanong… bakit ninyo hinusgahan ang isang ina na gusto lang pasayahin ang anak niya?”
Wala silang naisagot.
V. EPILOGO – ANG TAPAT NA PUSO
Hindi ko isinara ang mall. Hindi ako gumanti. Pero simula noon, may bagong patakaran: bawal manghusga ng customer base sa itsura. Bawal mang-insulto. At may bagong training sa respeto.
At ang anak ko?
Hinawakan niya kamay ko at sinabi:
“Ma… hindi mo sila tinalo sa pera. Tinalo mo sila sa puso.”
ARAL
Hindi lahat ng tahimik ay mahina.
Hindi lahat ng simple ay walang halaga.
At minsan, ang taong pinapaalis mo… siya pala ang may hawak ng lupa na kinatatayuan mo.
