“SA ARAW NG KASAL NAMIN, PINAHIYA AKO NG ASAWA KO SA HARAP NG LAHAT — DAHIL LANG SA PERA.”
Ako si Lianne, 26 taong gulang.
Sa araw na iyon, akala ko ito na ang pinaka-masayang araw ng buhay ko — ang kasal ko kay Marco, lalaking minahal ko kahit alam kong minsan mas mahal niya ang pera kaysa sa akin.
Suot ko ang puting gown. Nanginginig ang kamay ko habang papasok sa simbahan. Lahat ng tao nakangiti. Lahat masaya.
Lahat… maliban sa isang bagay na hindi ko inaasahan.
ANG SANDALING NAGBAGO ANG LAHAT
Habang nasa gitna kami ng reception, hinawakan ni Marco ang mikropono. Ngumiti pa siya. Akala ko magbibigay siya ng sweet na mensahe.
Pero bigla niyang sinabi:
“Bago tayo magpatuloy… gusto kong malaman ng lahat ang isang bagay.”
Tahimik ang buong hall.
“Hindi ko sana itutuloy ang kasal na ‘to kung hindi dahil sa perang iniwan ng pamilya niya.”
Parang huminto ang tibok ng puso ko.
Tumawa ang ibang bisita, akala nila biro.
Pero hindi siya tumatawa.
“Tama. Hindi ako magpapakasal kung wala siyang mana. Hindi ako tanga.”
Narinig ko ang mga bulungan sa paligid.
“Grabe…”
“Sa reception pa talaga…”
“Kawawa naman ‘yung bride…”
Gusto kong maglaho sa kinatatayuan ko.
ANG PINAKAMASAKIT NA KATOTOHANAN
Lumapit siya sa akin at bumulong:
“Ngayon alam mo na. Hindi kita pinakasalan dahil mahal kita. Praktikal lang ako.”
Nabagsak ang bouquet ko. Nanginginig ang tuhod ko.
Pero hindi ako umiyak sa harap nila.
Tumayo ako. Dahan-dahan. Tahimik.
At kinuha ko ang mikropono mula sa kamay niya.
ANG SAGOT NA NAGPAKATAHIMIK SA LAHAT
“Salamat, Marco.”
Nagtaka lahat.
“Salamat kasi ngayong araw mo ipinakita kung sino ka talaga.”
Huminga ako nang malalim.
“Ang perang sinasabi mo?
Hindi na iyon sa akin.”
Naguluhan ang lahat.
“Tatlong buwan na ang nakalipas… ipinasa ko lahat ng mana ko sa ospital na tumulong sa nanay ko.”
Para siyang binuhusan ng malamig na tubig.
“Wala kang nakuha.
Pero ako… nakuha ko na ang sagot na kailangan ko.”
Tahimik ang buong lugar.
ANG PAGLAYO KO
Hinubad ko ang singsing.
Inilapag ko sa mesa.
“Hindi kita kinakasuhan.
Hindi kita sinisiraan.
Umalis lang ako — dala ang dignidad na wala ka.”
At naglakad ako palabas.
Tahimik. Diretso. Matatag.
Sa likod ko, naiwan ang lalaking ikinulong ang sarili sa pera — at natalo sa katahimikan.
ARAL NG KWENTO
Hindi lahat ng kasal ay nagsisimula sa pagmamahal.
At hindi lahat ng kahihiyan ay nangangahulugang talo ka.
Minsan, ang pinakamatapang na panalo…
ay ang pag-alis nang may hawak na dignidad.
