“DINALA NG ASAWA KO ANG KABIT NIYA SA BAHAY — PERO NANG SINUNDAN NIYA AKO NGAYONG GABI, ANG KATOTOHANANG NATUKLASAN NIYA… MAS MASAKIT PA SA KAHIHINAN DIYANG INASAHAN NIYA.”
Ako si Liana, 33.
Apat na taon nang kasal kay Darin — isang lalaking dati kong inakalang paprotektahan ako habang buhay.
Pero ang buhay, kung minsan, may paraan ng pagpapakita ng tunay na kulay ng tao.
Nagsimula ang lahat nang bigla siyang naging malamig.
Hindi na umuuwi nang maaga.
Hindi na nagsasabi kung nasaan.
Hindi na ako tinatawag na “Love.”
Hanggang isang hapon… lumabas sa screen ng cellphone ko ang pangalan niya:
“Honey, umuwi ka agad. May ipakikilala ako.”
Akala ko normal.
Business partner siguro.
Kaibigan.
Pero pagdating ko sa bahay…
doon gumuho ang buong mundo ko.
ANG ARAW NA DINALA NIYA ANG KABIT NIYA SA BAHAY
Pagbukas ko ng pinto, nakita ko si Darin —
masaya, nakangiti, parang wala siyang ginawang mali.
Sa likod niya…
isang babaeng naka-pulang bestida, naka-makeup, at nakangiting mayabang.
“Liana,” sabi ni Darin habang nakahawak sa bewang ng babae,
“si Rhea… girlfriend ko.”
Parang nabutas ang dibdib ko.
Hindi ako makapagsalita.
Ngumiti si Rhea nang nanunuya:
“Don’t worry… hindi ko kukunin lahat. Siya ang bahala sa’yo.”
Si Darin?
Ni isang patak ng konsensya — wala.
Hindi ko sila sinigawan.
Hindi ako gumawa ng gulo.
Tumalikod lang ako.
Kinuha ang bag ko.
Lumabas.
Hindi lumingon.
ANG MGA GABI NG KATAHIMIKAN
Lumipat ako sa lumang apartment ng kaibigan ko.
Tahimik ako, pero hindi ako nawasak.
Sa gabi—
pumupunta ako sa ospital kung saan ako nagvo-volunteer bilang social worker.
Nag-aalaga ako ng matatanda walang bantay.
Nagdadala ng pagkain sa mga pasyenteng inabandona.
Hinahaplos ang buhok ng mga batang walang bumibisita.
Doon ko dinala ang sakit ko.
Hindi sa alak,
hindi sa paghihiganti—
sa kabutihan.
Doon ko nakita ang lakas ko.
ANG GABING SINUNDAN NIYA AKO
Isang gabi, habang palabas ako ng ospital, may yabag sa likod ko.
Paglingon ko—
si Darin, pawisan, halatang ilang araw nang hindi natutulog.
“Liana… pwede ba kitang makausap?”
“Wala na tayong dapat pag-usapan,” sagot ko.
Pero lumapit siya, nanginginig:
“Liana… umuwi ka na… wala na kami ni Rhea. Iniwan niya ako nang malaman niyang may utang ako. Mag-isa ako… kailangan kita.”
Hindi ko siya sinagot.
Tumalikod ako, pero hinawakan niya ang braso ko.
“Liana… bakit gabi-gabi kang lumalabas? May iba ka na?”
Napangiti ako—
hindi ngiti ng pagmamahal…
ngiti ng babaeng gumising na.
“Hindi lahat ng lumalayo, may ibang inaangkin, Darin.
Minsan… lumalayo sila para hanapin ang sarili nilang halaga.”
Napatingin siya sa loob ng ospital—
nakita niya ang mga pasyente, matatanda, mga batang inaalagaan ko.
“’Yan ang ginagawa mo gabi-gabi?” tanong niya.
“Oo,” sagot ko.
“Dito ko natutunan na hindi ako ang problema.
At mas may taong mas karapat-dapat ng pagmamahal… kaysa sa taong iniwan ako.”
Napayuko si Darin.
“Maaari ba… ayusin natin?” pakiusap niya.
Ngumiti ako—ngiti ng pagwawakas.
“Darin…
hindi mo sinira ang buhay ko.
Tinulungan mo lang akong makita kung paano mahalin ang sarili ko.”
At iniwan ko siya roon—
umiiyak, huli na ang lahat.
ARAL NG KWENTO
May mga taong iiwan ka para sa iba…
pero minsan, ang pag-iiwan nila ang daan para makita mo ang sarili mong halaga.
At minsan, ang pinakamagandang paghihiganti…
ay ang kapayapaang hindi nila kayang bilihin, kunin, o sirain.
