INIWAN NIYA AKO HABANG 10 MONTHS PREGNANT—AT NANG BUMALIK SIYA SA HOSPITAL PARA TAWANAN AKO, ISANG SALITA KO LANG ANG NAKAPAGPATAHIMIK SA KANYA

Nang malaman kong buntis ako, akala ko mas lalong titibay ang pagsasama namin ni Jairo. Pero kabaligtaran ang nangyari. Sa halip na yakapin ang responsibilidad, siya pa mismo ang lumayo. Iniwan niya ako sa gitna ng pinakamahirap na yugto ng buhay ko—habang pasan ko ang isang batang halos handa nang lumabas sa mundo. Araw-araw akong umiiyak, araw-araw nauubusan ng lakas, ngunit araw-araw ko ring pinipiling mabuhay para sa anak ko.

Nang pumasok ako sa ika-10 buwan ng pagbubuntis, naging mahirap ang bawat paghinga. Minsan, natutulog akong nakaupo dahil hindi ko na kaya humiga. At sa araw na kinakailangan kong manganak, wala akong kasama. Walang kamay na humahawak. Walang tinig na nagsasabing “Kaya mo ‘yan.” Ako lang. Ako at ang batang naglalaban para lumabas sa mundo.

ANG PAGBABALIK NIYA SA MALIIT NA NGITI AT MAS MALAKING YABANG

Pagkatapos ng mahirap na panganganak, habang nakahiga ako, nanghihina pero masaya dahil ligtas ang anak ko, biglang bumukas ang pinto ng kwarto. Si Jairo. Suot ang paborito niyang jacket, may ngiti sa labi—ngiting hindi ko naramdaman kahit kailan mula nang iwan niya ako.

“Aba, kumusta? Ang laki mo pa rin pala kahit nanganak na,” sabi niya habang tumatawa.
Unti-unting nanlamig ang buong katawan ko. Pinalakpakan pa siya ng mga kaibigan niyang sumunod sa kanya, para bang aliwan lang ako. Ang babae nilang iniwan. Ang ina ng anak niyang hindi man lang niya tiningnan.

Lumapit siya sa kuna, at may pagyayabang na nagsabi: “Titignan ko nga kung kamukha ko ‘yan. Baka naman hindi ako ang tatay.”

Tumawa ang buong grupo. Tumawa sila… sa sakit na tiniis ko mag-isa.

ANG SALITANG NAGPATIGIL SA KANYA

Pinikit ko ang mata ko. Huminga ako nang malalim. At sa unang pagkakataon, hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa tapang na hindi ko alam na meron ako, tumingin ako sa kanya nang diretso.

At sinabi ko:

“Jairo… hindi ka na kailangan ng anak ko.
At hindi rin kita kailangan.”

Tumigil ang tawa niya. Parang may humigop ng hangin sa buong kwarto. Nawala ang yabang, nawala ang ngiti, at napalitan ng isang uri ng takot na ngayon ko lang nakita sa mukha niya.

Nagpatuloy ako, hindi na nanginginig:

“Nag-iisa akong lumaban.
Nag-iisa akong nanganak.
Nag-iisa kong pinalakas ang sarili ko.
At simula ngayon… ako lang ang pipiliin ng anak ko bilang magulang.”

Tahimik ang lahat.
Maging ang mga kaibigan niya ay napayuko.
At si Jairo—walang masabi, walang matinong tingin, walang lakas para sumagot.

Lumapit ang nurse, hinawakan ang balikat ko, at pabulong na nagsabi:
“Ma’am, tama ka. Mas malakas ka kaysa sa iniisip mo.”

At sa gabing iyon, habang tulog ang anak ko sa aking tabi, na-realize ko:
Hindi ako iniwan—pinalaya ako.

ANG SIMULA NG BAGONG AKO

Nang umalis si Jairo, hindi na siya lumingon. Ngunit ako, lumingon para makita kung gaano na ako katatag. Sa mga sumunod na buwan, nakayuko siyang nagtangkang bumalik—nagpapadala ng mensahe, pumupunta sa bahay, humihingi ng “pangalawang pagkakataon.” Ngunit hindi na ako ang babaeng iniwan niya.

Hindi ko siya pinagdamot sa anak namin—pero sinigurado kong alam niyang hindi siya kailanman babalik sa lugar na tinalikuran niya. Ngayon, ako at ang anak ko ay masaya. Buo. Malakas.

At tuwing tinitingnan ko ang munting mukha ng bata, sinasabi ko sa sarili:

“Hindi ko kailangan ng lalaki para maging kumpleto… sapat na ako, sapat ako para sa kanya.”