“PINAKASALAN KO ANG MATABANG MATANDANG MAYAMAN DAHIL SA PERA — PERO NANG MALAMAN KO KUNG SINO TALAGA SIYA, AKO ANG NAIYAK.”
Si Ella, dalawampu’t dalawang taong gulang, ay lumaki sa kahirapan.
Ang ina niya, may sakit sa baga.
Ang kapatid niyang lalaki, hindi makapag-aral dahil walang pambayad.
At siya — isang simpleng dalaga na may pangarap na makaahon, kahit pa kapalit noon ay ang sarili niyang kalayaan.
Isang gabi, dumating sa kanila ang balita.
May isang matandang mayaman, si Don Armando, na naghahanap ng mapapangasawa.
Mataba, halos singlaki ng refrigerator, halos doble ng edad niya.
Ngunit sabi ng mga tao, mabait at sobrang yaman.
“Anak,” sabi ng ina niya, humahabol ng hinga, “baka ito na ang pagkakataon mo. Para hindi na tayo maghirap.”
At dahil sa desperasyon, si Ella ay pumayag.
ANG KASAL NA WALANG TAWA
Naganap ang kasal sa malaking mansyon sa Tagaytay.
Habang nakasuot siya ng mamahaling gown, naramdaman niya ang bigat sa dibdib.
Hindi dahil sa saya — kundi sa takot.
Sa altar, nakatayo ang lalaking pakakasalan niya — si Don Armando.
Mataba, pawisan, at may mababang boses.
Ngumiti ito sa kanya, ngunit hindi niya kayang ngumiti pabalik.
“Mula ngayon,” sabi ni Don Armando, “ako na ang bahala sa inyo. Huwag ka nang mag-alala sa pera.”
Tumango lang si Ella, pero sa loob-loob niya, may sumisigaw:
“Ginawa ko ‘to para mabuhay si Nanay. Para kay Kuya.”
At sa gabing iyon, sa halip na halik ng pag-ibig, iyakan ang kasabay ng ulan sa labas.
ANG BUHAY SA LOOB NG PALASYO
Makalipas ang ilang araw, unti-unti niyang nakilala ang “asawa” niya.
Tahimik si Don Armando, palaging nakamasid, at tila sinusukat ang bawat kilos niya.
Mabait ito, ngunit may mga sandaling parang… iba ang mata.
Isang gabi, habang naghahapunan sila, napansin niya ang paraan ng paghawak ni Don Armando sa baso.
Hindi parang kamay ng matanda.
Malinis, makinis, at malakas.
“Don Armando,” tanong niya, “ilang taon na po kayo ulit?”
Ngumiti lang ito.
“Sapat para maintindihan kung ano ang tunay na halaga ng tao.”
Nagtaka siya, pero hindi na nagsalita.
Hanggang isang araw, sinabi sa kanya ng katiwala:
“Ma’am, huwag po kayong magtataka kung may mga bagay na kakaiba sa amo namin.
Lahat ng ginagawa niya, may dahilan.”
ANG LIHIM NA MUKHA
Isang gabi, hindi makatulog si Ella.
Lumabas siya sa veranda ng malaking bahay.
Doon niya nakita si Don Armando — nakatayo sa gilid ng hardin,
tinatanggal ang isang bagay sa leeg niya.
Napatakip siya ng bibig.
Ang balat sa mukha ni Don Armando…
unti-unting natatanggal.
At sa ilalim ng balat, hindi matabang matanda ang nakita niya —
kundi isang binatang sobrang gwapo, matipuno, at kilala sa negosyo.
“Diyos ko…” bulong ni Ella, “ano ‘to?”
Nagulat ang lalaki, agad lumapit.
“Ella, sandali. Huwag kang matakot.”
“Sino ka?!” sigaw niya, nanginginig.
Dahan-dahan niyang tinanggal ang buong maskara.
At sa harap niya, nakatayo si Ethan Vergara, ang tunay na CEO ng kumpanyang pagmamay-ari ni Don Armando.
“Ako si Ethan.
Ginamit ko ang anyo ni Don Armando… kasi gusto kong makilala ka — hindi bilang mayaman,
kundi bilang lalaki.”
ANG TUNAY NA PAGSUBOK
Hindi makapaniwala si Ella.
“Bakit mo ‘to ginawa?”
“Dahil lahat ng nakilala ko, gusto lang ako dahil sa pera ko.
Kaya nagpasya akong magpanggap bilang matabang matanda… para malaman ko kung may magmamahal pa rin sa akin kahit walang kinang, kahit walang anyo.”
Napaluha si Ella.
“At ako… ako pa talaga ang pinili mong subukan?”
“Oo,” sagot ni Ethan, “kasi sa unang beses na nakita kita, hindi mo tinanggihan ang buhay na ayaw ng iba.
Gusto kong makita kung hanggang saan ang tapang mo — at nakita ko na. Ang ganda ng puso mo.”
Ngunit tumakbo siya palayo.
Hindi dahil sa galit, kundi dahil sa hiya.
“Pera lang ang dahilan kung bakit ako pumayag.
Pero ngayon, pakiramdam ko… ako na ang pinakamaralitang tao sa mundo.”
ANG PAGBABAGO
Ilang linggo siyang umalis sa mansyon.
Nagtago sa maliit na apartment, naghanap ng trabaho.
Pero isang araw, may dumating na lalaking may dalang envelope.
Sa loob, may sulat:
“Ella,
Hindi ko kailangan ng babae na perpekto.
Ang gusto ko, ‘yung marunong magmahal kahit minsan nagkamali.
Kung handa ka, babalik ako sa lumang simbahan kung saan tayo unang ikinasal —
hindi bilang Don Armando, kundi bilang ako.”
ANG KASAL NA TUNAY
Nang araw ng Linggo, nagpunta siya sa lumang simbahan.
Sa loob, nakatayo si Ethan, suot ang simpleng barong, walang maskara, walang yaman.
Lumapit siya, umiiyak.
“Pasensiya na… hindi ko alam kung paano ko babayaran lahat ng kasinungalingan ko sa sarili ko.”
“Hindi mo kailangang magbayad,” sagot ni Ethan, hawak ang kamay niya.
“Dahil sa pagmamahal, hindi sukli ang kailangan — kundi tapang.”
At doon, sa harap ng Diyos, nagyakapan silang dalawa.
Hindi na ito kasal ng kagipitan.
Ito na ang kasal ng katotohanan at puso.
EPILOGO
Pagkalipas ng isang taon, nagbalik sila sa baryo ni Ella.
Nagtayo ng scholarship fund para sa mga kababaihang tulad niya —
‘yung minsang pinilit ng buhay na pumili,
pero natutong pumili ng tama sa dulo.
At sa bawat batang babae na lumalapit sa kanya, sinasabi ni Ella:
“Hindi mo kailangang magpanggap para mahalin.
Kasi ‘yung totoo mong puso, ‘yan ang pinakamagandang anyo mo.”
