HINDI KO KAILANMAN IKINAHIYA ANG TATAY KONG KARGADOR —
dahil ang bawat pasan niyang mabigat na sako sa pier,
ay siya ring pasan niyang pangarap na maiahon ako sa hirap.

Ako si Rhea, anak ni Mang Lando,
isang kargador sa palengke —
araw-araw mong makikita siyang pawisan,
may kalyo sa kamay, at may lumang panyo sa leeg.

Habang ang iba’y may amoy ng pabango,
si Tatay, amoy araw at pawis ng sakripisyo.
Ngunit sa amoy na iyon ako lumaki —
amoy ng pagmamahal na totoo.

ANG MGA PANLALAIT

Lumaki akong sanay sa tuksuhan.
“Anak ng kargador, siguradong sa pantalan ka rin tatanda!”
“Hindi ’yan makakaangat — puro sako lang ang alam!”

Masakit.
Pero sa tuwing uuwi ako, sasalubungin ako ni Tatay
ng ngiti at isang plastik ng tinapay.
“Pasensya na anak, ito lang muna ha.”
At kahit iyon lang, ramdam ko ang busog ng puso ko.

ANG PANGARAP

Isang gabi, habang pinupunasan ko ang sugat sa kamay niya,
nagtanong ako:

“Tay, hindi ba kayo napapagod? Araw-araw pasan ng mabigat.”

Ngumiti siya, sabay sabi:

“Pagod ako, anak… pero mas pagod akong makita kang hindi umaangat.
Kaya kahit mabigat ’tong pasan ko, magaan sa puso ko —
basta’t maabot mo lang ang pangarap mo.”

At mula noon, sa tuwing maririnig ko ang sigaw ng mga porter sa pier,
para bang naririnig ko ang tinig ni Tatay:

“Anak, tuloy lang. ’Wag mong bibitawan.”

ANG PAGSUBOK

Hindi madali.
May mga panahong gusto ko nang huminto.
Wala kaming pambayad ng tuition, wala kaming pambili ng libro.
Hanggang isang araw, nakita ko si Tatay —
umuwi ng gabi, nanginginig,
bitbit ang konting perang galing sa dagdag-trabaho.

“Para sa enrollment mo, anak,” sabi niya.
“Walang sako na mas mabigat pa sa pangarap mo.”

Umiyak ako.
Doon ko pinangako —
Babalikan ko ang lahat ng pagod niyang iyon balang araw.

ANG ARAW NG PAGTATAPOS

Pagkaraan ng ilang taon,
dumating ang araw na matagal naming hinintay.
Naka-puting uniporme ako ng nars, may medalya sa dibdib.
At sa pinakadulong upuan, nakita ko si Tatay —
naka-pantalon lumang kupas, may mantsa ng langis,
ngunit may ngiti na mas kumikinang pa sa kahit anong ginto.

Tinawag ang pangalan ko:

“RHEA LANDRINA DE LEON — BACHELOR OF SCIENCE IN NURSING, CUM LAUDE!”

Umakyat ako sa entablado, nanginginig, umiiyak.
Bago ko tanggapin ang diploma,
humawak ako sa mikropono.

ANG TALUMPATI

“Marami po sa atin dito ang anak ng mga doktor, abogado, at negosyante.
Pero ako po… anak ako ng kargador.

Araw-araw niyang pinapasan ang bigat ng mundo —
para lang gumaan ang buhay ko.

At ngayon, ako naman ang magpapasan ng pag-asa,
bilang isang nars na handang mag-alaga sa iba,
tulad ng pag-aalaga ng isang ama sa anak niyang nangangarap.”

Tahimik ang buong bulwagan.
May mga luha, may mga palakpak.
Tinuro ko si Tatay.

“’Yung lalaking nakatayo sa likod —
’yan po ang tunay na bayani ng buhay ko.
Hindi po siya nagtapos sa kolehiyo,
pero siya po ang nagturo sa’kin ng halaga ng pagtitiis.”

Bumaba ako, lumapit sa kanya,
at isinabit ko sa leeg niya ang medalya.

“Tay,” sabi ko habang umiiyak,
“hindi lang po ako ang nars ngayon —
kayo rin po ang dahilan kung bakit tumibok nang may dangal ang puso ko.”

ANG ARAL

Hindi kailangang may diploma para maituring na dakila.
Minsan, sapat na ang kamay na marunong magsakripisyo,
at puso na marunong magmahal nang tahimik.

🩺💪🏼

“Ang kargador, hindi lang pasan ang sako —
pasan din niya ang pangarap ng anak niyang gustong umangat sa buhay.”